دارا

سلام.
این اثر و خیلی دیگه از آثار دوره اصلاحات یه جور اسید و چاه باز کن بودن برای ورود تفکرات متجدد و نوگرا به سینمای ایران. وجودشون از حیث اسیدیته !! لازم بود. بهرحال سینما میخواست از کاراکتر قاچاقچی با سیبیل کلفت و کله طاس، بره سمتِ کاراکتر سیبیل قیطونی و موی ژل زده و از قایق تندرو در هورالعظیم بره سمتِ مرسدس بنز کلاس E و از زن خانه دار تو سری خور بره سمتِ زنِ دوست پسردار و از دختر ناز بابایی بره سمتِ دختر عربده کش و ناسازگار و خلاصه تغییرشکل بده. مردم هم خسته شدن بودن از دیدن جمشید هاشم پوری که با یه مشت سه نفر رو میفرستاده تو دره و بهرام رادانِ‌ چش قشنگ میخواستن. دیگه دیدن تلاش یه نفر برای بدست آوردن پیکان زرد‌قناری موجب نمیشد کسی تو سینما دست بزنه و جیغ بکشه و از جاش بلند شه، مردم میخواستن قهرمانی ببینن که بخاطر مطالبات سیاسی و مادی و معنویش،‌ همه خطوط قرمز رو رد میکنه. دیگه دیدن نیروی انتظامی که گله معتادا رو تارومار میکرد قشنگ نبود؛ مخاطب زبون درازی جوونایی رو میپسندید که تو روی پلیس درمیان و ابهتِ ش رو لگدمال میکنن. این شد که امثال آوازقو سر از خاک درآوردن. نه ژانر داشتن نه محتوی نه فرم. فقط راه رو برای بقیه باز کردن