ثابت کن چه فیلمی خوبه!
تحریریه
نقد اختصاصی منظوم پیرامون فیلم تنت
آخرین ساخته کریستوفر نولان
نقد اختصاصی منظوم پیرامون فیلم تنت
چرا نهنگ آبی فریدون جیرانی آنچنان که باید مخاطب جذب نکرد؟
افت کیفیت و مخاطب با وجود شروع جذاب و قدرتمند
چرا نهنگ آبی فریدون جیرانی آنچنان که باید مخاطب جذب نکرد؟
سارا بهرامی بهترین بازیگر جشنواره مالزی شد
برای «دارکوب»؛
سارا بهرامی بهترین بازیگر جشنواره مالزی شد
«قصر شیرین» در جشنواره ونکوور به نمایش می‌رسد
در کانادا؛
«قصر شیرین» در جشنواره ونکوور به نمایش می‌رسد
محبوب‌ترین بررسی‌های هفته بیشتر
شنای پروانه
حسین اشتیاقیحسین اشتیاقی شنای پروانه
ستاره نویسنده به فیلم: 
1
به روزرسانی کنید سایتتونو وقت کردید... خیلی از قسمتا برا 2 سال پیشه!!!!!! مثلا فیلم های در حال اکران این 10 تاس که نوشتید!؟ اصلا تو این وضعیت در سینما 10 تا فیلم در حال ... بیشتر
0 نظر
بچه مهندس 3
آرمان پویاآرمان پویا بچه مهندس 3
ستاره نویسنده به سریال: 
4
بهترین جای فیلم فقط اونجایی که فرناز رهنما نسبت به دوست جواد (مسعود تابش) پیش قدم شد و عشقشو ابراز کرد و خواستگاری کرد. فرهنگ خوب و جالبیه. کاش جا بیفته توی کشورمون و هی... بیشتر
0 نظر
ایرانیش
فرشته رضاپورفرشته رضاپور ایرانیش
ستاره نویسنده به برنامه: 
10
نفس خواهر دردبلات تو جونم پوریارمنی برادر نازمی برادرمی دورت بگردم برادر نفسم به نفست بنده جونم به جونت وصله ماه خواهر اگر نباشی میمیرم دق می کنم برادر نازمن خوشکل منی ... بیشتر
0 نظر
شب‌های مافیا
دارادارا شب‌های مافیا
ستاره نویسنده به سریال شبکه نمایش خانگی: 
8
قسمت اول فینال : ناراحت شدم از اینکه شکست سنگینی خوردند مافیا (البته خوب بازی نکردند مافیا و خب این به خاطر فشاری که از طرف شهروند های سنگین بهشون وارد شد بود) بهترین ... بیشتر
0 نظر
محبوب‌ترین لیست‌های هفته بیشتر
ویدئو بیشتر
تیزر سینما شهر قصه
تیزر سینما شهر قصه
تیزر سریال ملکاوان
تیزر سریال ملکاوان
تیزر سریال خواب‌زده
تیزر سریال خواب‌زده
تیزر سینمایی روسی
تیزر سینمایی روسی
هنرمندان داغ روز
1
مهرداد صدیقیان
مهرداد صدیقیان
معرفی هنرمند
2
پریوش نظریه
پریوش نظریه
معرفی هنرمند
3
حامد بداغی
حامد بداغی
معرفی هنرمند
4
بهنام تشکر
بهنام تشکر
معرفی هنرمند
5
مهتاب ثروتی
مهتاب ثروتی
معرفی هنرمند
مشاهده 20 هنرمند داغ روز
آثار داغ روز
1
باخانمان
ستاره دهید
6.3
2
ملکه گدایان
ستاره دهید
7
3
پیشی میشی
ستاره دهید
7.4
4
در چشم باد
ستاره دهید
7.8
5
مدینه
ستاره دهید
7
مشاهده 20 اثر داغ روز
آخرین نظرات کاربران
اثر
 | 
پرندگان
 | 
عرشیا برجعلی
پس از شصت سال، هنوز مبهوت کننده و نفس گیر. کمتر فیلمی را مخصوصا در ژانر ترسناک میتوان پیدا کرد که حتی برای بار دوم، با وجود اطلاع تام بیننده از وقایع پیش رو، هنوز بتواند او را میخکوب کند. فیلم «پرندگان» هیچکاک شاهکاری است که با جلوه های ویژه اگزجره و به ظاهر پرطمطراق یا افکت های صوتی و موجودات خیالی مخاطب را به هراس نمی کشد، بلکه با چیزی این کار را می کند که شاید کسی فکر ترسیدن از آن را هم نکند، یعنی «پرنده»، آری! ساده فیلم ساختن، سخت ترین کار در سینما است و هیچکاک برای بار چندم این کار را به بهترین شکل ممکن انجام داده است. شروع فیلم نویدی از یک فیلم ترسناک نمی دهد چرا که هیچکاک قصد دارد ذره ذره مخاطب را به ژرفای رعب برده و هرچه فیلم بیشتر جلو می رود تماشاگر نیز ناچار است در فضا و پیرنگ فیلم، غرق شود و تا پایان، نخواهد توانست از آن دست بکشد. دوری زیبا و عامدانه هیچکاک از نماد و ارائه یک سینمای اوبژکتیو این بار نیز کاملا مشهود است، وی هیچ یک از شخصیت ها و مهم تر از آن پرندگان را در پوسته پوشالی نماد نمی گذارد و در طول فیلم هرگز نخواهیم فهمید دلیل واقعی هجوم پرندگان چیست، نه از رادیو و نه به شکل محسوسی از دیگر نقاط فیلم، تنها مفهومِ، نه نماد، قابل برداشت این است که «ملانی»، که از همان ابتدای فیلم همراه با پرندگان به تصویر کشیده می شود، این بار نیز با ورود خود، پرندگان را به آن دهکده می آورد، در همین بین لازم به ذکر است که استاد نمای معرف، یعنی هیچکاک، این بار نیز با همین تکنیک شهر شلوغ ابتدای فیلم و دهکده آرام، که مصداق همان آرامش پیش از طوفان است، را به خوبی با چند نما به سرعت و دقت به مخاطب می شناساند. شخصیت پردازی هیچکاک توام با فضاسازی بی نقصش، آنقدر دقیق و کافی است که مخاطب را از قله همزادپنداری فراتر برده و هنگامی که پرندگان به پرسوناژ ها و محیط هجوم می آورند گویی به مخاطب حمله می کنند. لحظات پایانی فیلم اما آنچنان خوب است که نفس کشیدن مخاطب در آن قدم زدن های نهایی میچ در میان پرندگان، امری است بسیار دشوار. لحظه پایانی که درِ ماشین بسته می شود، گویی آب سردی بر روح تماشاگر ریخته می شود اما کماکان تا زمان نمایان شدن تیتراژ پایانی، با آن نما و میزانسن شاهکار، نمی توان از فیلم چشم برداشت و باور کرد که هیچکاک و پرندگانش دست از سر مخاطب برداشته اند.
اثر
 | 
1917
 | 
عرشیا برجعلی
هر امر تکنیکالی در یک فیلم باید در پس یک هدف سینمایی اجرا شود و نمی توان برای جلب توجه ورای خود فیلم یا اختفا اشکالات و کاستی های اثر از آن استفاده کرد، که در این صورت فیلم به سمت تکنیک زدگی می رود. فیلم 1917 اما تکنیک زده نیست چرا که اصلا تکنیک خاصی ندارد! دوربین مندس در این فیلم به طور کامل بدون کات نیست و حاصل کار، به وسیله تعدادی حقه سینماتوگرافی و تدوین، بدون کات جلوه می کند، اما بر فرض آنکه دوربین واقعا هم یک تیک کار کرده باشد، که اینطور نیست، نمی توان به این خاطر امتیاز خاصی به اثر داد. این دوربین به ظاهر تک تیک، هدف خاصی را دنبال نمی کند و مندس صرفا در پس آن پنهان می شود چراکه می داند داستانش در حد همان قصه پدربزرگ برای نوه، طبق گفته دیالوگ فیلم، است و چیزی برای ارائه ندارد و اگر بناست تا این حرکت دوربین به نوعی مخاطب را قدم به قدم همراه کاراکتر ها و قصه کند، ما پیش از بحث همراهی، نه کاراکتری می بینیم و نه قصه ای که در فیلمنامه قوی باشد، بلکه بتوان با آن همراهی کرد! اگر تبلیغات خارج از اثر پیرامون نحوه فیلم برداری آن نبود، توجه مخاطب در حین تماشای فیلم، آنقدر به سمت نحوه عملکرد دوربین نمی رفت چرا که دلیلی در انجام این امر تکنیکال، که تازه خوب و کامل هم نیست، وجود ندارد و تاثیری بر پیشبرد فرمیک، حسی یا تکنیکی ندارد. محتوای فیلم نیز، مانند فیلمنامه، تهی از حرفی برای زدن است. داستان به ظاهر ملی گرایانه و ضدجنگ است اما ابدا به این شکل نیست؛ دلیل پذیرفتن ماموریت توسط شخصیت «بلیک» از همان ابتدا مشخص است، برادرش، و نه آنکه بخواهد برای میهنش کاری انجام دهد. شخصیت «اسکافیلد» هم مصداق شناگری نیست که جهت افتخارآفرینی برای کشورش در المپیک به آب پریده باشد بلکه صرفا مصداق شناگری است که تا میانه طول استخر شنا کرده و چون راه بازگشتی ندارد به راه خود ادامه می دهد، در نتیجه فیلم از آرمان نیز تهی است و اگر قصد داستان گویی صرف دارد، در این امر نیز ناتوان است. سینمای جنگی این روزهای آمریکا گویی بویی از نحوه صحیح هجو و کنایه نبرده و صرفا به نیش هایی مبتدیانه درباب آلمان نازی بسنده می کند؛ آن سکانس نامردی سرباز آلمانی در فیلم شدیدا مشمئز کننده است و نمی توان با یک سطل شیر و چند عدد موش یک فیلم ضدجنگ ساخت! گویی کسی کارگردان را مجبور کرده به یک سنت پوشالی، ادای احترام کند. هر حرکتی برای نشستن بر باور مخاطب، طبیعتا باید اول باورپذیر باشد؛ سکانس اواخر فیلم که «اسکافیلد» در بین سربازان و خمپاره ها میدود شدیدا تصنعی و ضعیف است و موسیقی متن معمولی فیلم در همین سکانس، به مانند کل فیلم، سعی می کند تهی بودن آن را غنی کند، اما ذره ای در این امر موفق نیست. به طور کلی فیلم «1917» یک فیلم بد است که می داند چه می خواهد بگوید و آن، «هیچ» است! در نتیجه برآن می شود تا «کل» ایرادات و پوچی های فیلم را در یک «جزء» پنهان کند، اما این سینما نیست!
اثر
 | 
شوالیه تاریکی
 | 
عرشیا برجعلی
فیلمی است بغایت مرهونِ مرحوم «هیث لجر». فیلم، به سبب درخشش لجر، در معجون ابتذال های ابرقهرمانی، مدفون نیست اما در مثابه خود چیزی برای ارائه نداشته و یک ایفای نقش ممتاز، تا حدی می تواند ناجی نواقص فیلم باشد. «لجر» در سکانس های ظاهرا پرطمطراق حرکت می کند و احیا؛ که اگر این ناجیِ بزرگِ فیلم حضور نداشت، فیلم از مایه ای برای مجاب کردن بیننده جهت تحمل آن تا پایان تهی بود. نولان به سیاق همیشه در پس جلوه های ویژه ای، که به تفاخر اظهار می کند دوستشان ندارد، پنهان شده و این بار علاوه بر تصاویر بصری پرزرق و برق، بازیگری دارد که به راحتی می تواند کل فیلم را ورای او نهان کند، که از قضا این کار را کرده. سناریو ایرادات فراوان دارد، از بلاتکلیفی متداوم شخصیت «بتمن» که در هر سه قسمت تریلوژی مشهود است گرفته تا تغییرات ناگهانی که به جای ظاهر شدن از ژرفای سناریو و نهاد پرسوناژها، از تصمیمات لاقید فیلمساز نشات گرفته اند و در نهایت نقشه مبتدیانه، معلق و روی هوای «جوکر» برای گریز از بازداشت، که باری دیگر به طرز نولانیزه شده ای پشت انفجار و ظواهر بصری، نقص های آن مکتوم است. در فیلم، به جز «لجر» و «اولدمن» بازی دیگری به چشم نمی خورد، از بازی بد «کریستین بیل» بگیریم تا بازی شدیدا گزافه «آرون اکهارت» در نقش «هاروی دِنت» و فاجعه ای به نام «مگی جیلنهال». بتمنی که جز لباس و لاف هایش، از هرگونه آرمان و آماجی، برای مثلا ابرقهرمان بودن، تهی است ،و در آن طرف میز، اثری از شخصیت پردازی برای جوکر هم دیده نمی شود و تمام بار لذت و شکوه این پرسوناژ روی هنر «لجر» افتاده که اتفاقا او درخشان می تازد. فیلم «شوالیه تاریکی»، با آن پایان شعاریِ پوکِ پوشالینش، فیلمی است که بسیاری آن را بهترین اثر ابرقهرمانی تاریخ سینما می دانند، اما گرفتن نمره دو در کلاسی که معدل دیگران صفر است، هنر نیست!
اثر
 | 
داستان عامه پسند
 | 
عرشیا برجعلی
معلق در معجونی از اختفا در پس پست مدرن و ارائه یک سینمای کلاژی که نه پست مدرن است و نه اصلا سینما. تارانتینو در این فیلم با انداختن یک روایت مثلا غیر خطی ضعیف در کنار ساختاری که به ادعای فیلم، ضد پیرنگ است سعی می کند پست مدرن بسازد! همین اثر که گویی بهترین فیلم اوست شاید نزدیک ترین فیلمش به فرم پست مدرن باشد اما ابدا به فرم نمی رسد و فقط در آثار او، کمی قابل تحمل است و نه قابل تامل، چراکه مایه زیستی ندارد که بتواند حتی دقایقی پس از اتمام، در ذهن و تفکر مخاطب باقی بماند و چه برسد به آنکه او را درگیر کند. اجتماعی از تیپ های ضعیف که هیچ کدام از آب در نیامده اند، نه قاتلان فیلم، نه بوکسور و از همه فجیع تر، رئیس مثلا گنگستری داستان که بعید است بازیگر و نقش می توانستند از حاصل مشهود، اگزجره تر باشند! داستان بی سر و ته که هر قسمت از آن را بردارید، هیچ تاثیری بر کیفیت و روند داستان ندارد و ابدا نمی توان این را با پست مدرن توجیه کرد. تارانتینو با فیلمنامه اش، برای ایجاد جفنگ ها و هجو های پست مدرنی مد نظر خود که در اصل باید ظریف و دقیق باشند، تنها بلد است حرف بزند و با شوخی ها و تیکه های دم دستی و مبتدیانه، مثلا کمدی تاریکی را در لحظات ناموزون فیلم ایجاد کند که در ایجاد کمدی و علی الخصوص نوع سیاه آن اصلا کاربلد نیست. با تمام این تفاسیر، اکثریت طرفداران تارانتینو کار های کرده او، مانند بی بند و باری سینمایی با ایجاد سری کنش ها و واکنش های اجباری و نبود اثری از فرم، را به اسم اموری عامدانه و جزوی از اهداف او می گذارند و در سوی دیگر در توجیه نابلدی کارگردان، مانند ناتوانی در خلق شخصیت یا جفنگ های ریز پست مدرن توام با کمدی سیاه که باید در موقعیت ساخته شود و نه در صرف دیالوگ، می گویند، کارگردان هدفش این نیست، با این تفاسیر، تمام نقاط منفی آثار مختلف هنری، قابل توجیه و اختفا در پس هدف خالق اثر هستند؛ شوخی می کنید!
اثر
 | 
دانکرک
 | 
عرشیا برجعلی
نفس ساخت یک فیلم سفارشی مملو از هر ایدئولوژی ای، ابدا معیار کیفی و یا قضاوت یک اثر هنری نیست. در بررسی و تماشای یک اثر هنری، یک فیلم در سینما، و مهم تر از آن، نقد کردن یک اثر هنری باید در چهارچوب اثر باشد و بس. فیلم «دانکرک» ساخته نولان اما در چهارچوب خود و ورای در نظرگیری سفارشی بودن آن، که به شکل مبرهنی مشهود است، نیز یک اثر بسیار ضعیف است. یک فیلم عاجز که در ساخت ایدئولوژی ملی گرایانه خود ناموفق است و به دادن چند شعار مبتدیانه بسنده می کند، گویی کارگردان آن را ساخته، که ساخته باشد! هیچ عنصر سینمایی در فیلم مشهود نیست، از فرم، حس و تکنیک گرفته تا سناریو، بازیگری و حتی یک حرکت دوربین ملموس. نولان اگر همیشه پشت تکنیک و ظواهر بصری و پر طمطراق خود پنهان می شد تا با گیج کردن مخاطب او را در فضایی معلق نگاه داشته و عیوب آثار خود را بپوشاند، این بار همین کار را نیز نمی تواند بکند و آن شعارهای مضحک پایان فیلم نه تنها ذره ای حس نداشته و آرمان پوشالی فیلم، که اصلا وجود ندارد، را به نمایش نمی گذارند بلکه به خودی خود، نفیی بزرگی بر فیلم هستند، به نوعی که گویی کارگردان خودزنی می کند!
اثر
 | 
جوکر
 | 
عرشیا برجعلی
همیشه پنهان شدن در پس یک ایفای نقش درخشان، یک فیلم را به اثری هنری و قابل‌قبول تبدیل نمی‌کند. جوکر تاد فیلیپس، آن‌قدر ضعف دارد، که حتی بازی درخشان «فینیکس» نیز آن را نجات نمی‌دهد و فقط باعث می‌شود تا بتوان فیلم را تا پایان آن قطع نکرد. از ایفای نقش درجه‌یک فینیکس، توأم با استفاده به‌جا از صدا و میمیک، و موسیقی فیلم که بگذریم، فیلم چیز دیگری برای ارائه ندارد. سناریو آن نه موقعیت خلق می‌کند و نه درام، حتی توان پدید آوردن دیالوگ هم ندارد. فرم ابداً در فیلم شکل نمی‌گیرد و پی‌رنگ قوی دیده نمی‌شود، گویی اکثر پرسوناژها آمده‌اند که کشته شوند و بروند، بماند که پرسوناژ نیستند و در حد یک تیپ ناتوان باقی می‌مانند، نفس «تیپ‌سازی» مشکل کار نیست بلکه اجرای آن مسئله است. ایفای نقش فینیکس در نقش آرتور خوب است اما خود شخصیت نه! در کنار دیگر کاراکترها، شخصیت اصلی نیز اگر ذره‌ای ساخته می‌شود به رقم عملکرد فینیکس است و نه فیلم‌نامه. فیلیپس آن‌قدر موضوعات حساس و مختلفی را انتخاب کرده که در هنگام اجرا، همه آنها به مانعی بر سر راه او مبدل شده‌اند و ناچار است به همه آنها بپردازد و درنتیجه ناتوانی او، موضوعات هرز داده می‌شوند، از بیماری روانی گرفته تا انقلاب علیه کاپیتالیسم و غیره. سینماتوگرافی فیلم، تنها در چند لحظه قابل‌قبول است، مانند سکانسی که آرتور که حال همان جوکر داستان شده، روی ماشین می‌ایستد و ما پیروان جنبش او، هرچند ابداً توان آرایش جنبش در سناریو وجود ندارد، را در اطرافش می‌بینیم. فیلم در ایجاد ایستار های بصری به جهت جذابیت یا جهش بخشیدن به جنون درونی پرسوناژ اصلی و پرتاب آن به ذهن مخاطب نیز خوب نیست و این خرده موقعیت‌ها به‌جز سکانسی که آرتور در کلوپ کمدی لحظات اشتباهی را برای خنده برمی‌گزیند و زمانی که دیگران می‌خندند، ساکت می‌ماند، خوب نیست، مخصوصاً سکانس رقص او جلوی آینه که شاید اجرای بازیگر و موسیقی بسیار خوب فیلم آن را زینت دهند اما کاملاً اضافی است. به‌طورکلی می‌توان گفت فیلم «جوکر»، یک فیلم بد است که اگر بازی فینیکس و موسیقی زیبای آن نبود می‌شد آن را بسیار بد نامید.
اثر
 | 
منک
 | 
عرشیا برجعلی
جدیدترین فیلم فینچر را می توان بهترین اثر او دانست. او در این فیلم کاری کرده که پیش تر، به این خوبی، از او ندیدیم. فیلمبرداری و میزانسن درجه یک، ترکیب بندی و قاب بندی چشم گیر، فیلمنامه ای که به شاه پیرنگ نزدیک است و در نهایت مهمترین مایه زیست فیلم، یعنی بازی درخشان «اولدمن» در کنار بازی بسیار خوب دیگر بازیگران، همه و همه، عواملی هستند که فیلم «منک» را تبدیل به الماسی سیاه و سفید و مسحور کننده کرده اند. جدای از آن، این فیلم دارای یک فرم کلاسیک و قوی است که این روزها به ندرت دیده می شود و عاشقان سینمای کلاسیک را راضی می کند. زفینچر با نورپردازی نوآر گونه و ایستارهای زمانی مکانی متعدد که بیننده را پله پله در فیلم جلو می برند، هم شخصیت «هرمان منکه ویچ» و هم اوضاع تاریک هالیوود دهه سی آمریکا را به خوبی تصویر می کند. اولدمن در این فیلم با حالت گاها خسته میمیک خود در تعامل با فضای تاریک فیلم قرارگرفته و از سویی دیگر با طنازی به جا و شوخی های بشدت قوی و ظریف فیلمنامه، در تقابل با آن. تنها نقطه ضعف سناریو، دیالوگ های سیاسی آن است که به غالبا به جای تثبیت، جهت تعریف آمده اند به نوعی که در سکانس مناظره پینگ پنگی منزل «ویلیام هرست» دیالوگ ها، اعم از کنایه های وارده به آلمان نازی و هیتلر، صرفا جهت بیان نگارش شده اند نه برآمده از استنباط و استدلال، همین قضیه در تعریف دموکراسی با جمله معروف «از میان همه برای همه» نیز صادق است. رابطه منک و همسر او نیز بسیار دقیق و پرداخت شده است و یکی از بهترین زوج های تاریخ سینما را می بینیم. شاهکار فینچر اما در خلق سکانس جنون آمیزی است که منک اعتراض خود را در قالب سناریو سر میز شام به حضار می گوید، میزانسن این سکانس حقیقتا درخشان است. به طور کلی میتوان گفت فیلم «منک» یک شاهکاری تمام عیار نیست اما یک فیلم بسیار خوب و مسحور کننده است که نه تنها بهترین فیلم فینچر و سال دوهزار و بیست است بلکه بی شک یکی از برترین آثار قرن بیست و یکم هنر هفتم می باشد.
اثر
 | 
بی‌حسی موضعی
 | 
عرشیا برجعلی
وقتی توهم سراغ یک کارگردان می‌آید، اجازه هرگونه وسواس درست هنری را از او سلب می‌کند. فیلم «بی‌حسی موضعی» یک فیلمی فاقد ارزش است که توهم ابزورد دارد درحالی‌که نمی‌داند ابزورد نباید نشان داده و لوس شود بلکه باید خلق شود. نمی‌شود اسم ابزورد روی فیلممان بگذاریم و شخصیت‌ها و داستان را ول‌کنیم. کارگردان و فیلمنامه نویس فکر می‌کنند که با رها کردن شخصیت‌ها و نشان دادن یک‌مشت تیپ کاریکاتوریزه شده می‌توانند ابزورد بسازند. کافی بود قبل از ساخت فیلم برخی آثار سینمایی و ادبی سبک ابزورد را ببینند و بخوانند (مانند در انتظار گودو بکت) تا بلکه ذره‌ای بفهمند ابزورد اصلاً چه معنایی دارد. هیچ‌کدام از نقش‌ها ذره‌ای به شخصیت نزدیک هم نمی‌شوند و در سطح یک تیپ فوق العاده ضعیف باقی‌مانده‌اند و به‌جز «حبیب رضایی»، آن‌هم تا حدی، هیچ‌یک از دیگر بازیگران همین تیپ ضعیف را نیز نمی‌توانند بازی کنند. صحبت راجع به فرم، تکنیک و فیلمنامه در این فیلم توهینی است به این المان‌های ارزشمند در سینما. شخصیت‌پردازی ابداً در فیلم وجود ندارد، سکانسی که شیشه ماشین خرد می‌شود، باید از جانب یک کاراکتر باشد نه یک شخصیت رهاشده در فیلمنامه، در ابزورد، کاراکترهای پوچ هم باید اول ساخته‌شده بعد به ابزورد برسند، تیپ‌سازی اشکال کار نیست، اما همین تیپ‌سازی نیز اصلاً به وجود نیامده. تنها جایی که به نظر می‌آمد کارگردان دارد کمی به ابزورد نزدیک می‌شود رقص پایانی فیلم است که پس از اولین حرکت دوربین و بازیگران مشخص شد همین یک‌ذره را نیز نمی‌تواند دربیاورد و برای جمع‌کردن این نابلدی تصویر را گرافیکی می‌کند تا شاید بتواند ناتوانی و ناشی گری خود را پشت این سبک تصویری پنهان کند، اما نمی‌داند فیلمی که ساخته با این شلوغ‌بازی‌ها نه‌تنها جمع نمی‌شود بلکه بدتر، زننده‌تر و بی‌ارزش تر می‌شود. به‌طورکلی می‌توان گفت فیلم «بی‌حسی موضعی» یک فیلم فاقد ارزش، رهاشده و به طرز فجیعانه ای دکوری است که به‌طور مستقیم به مخاطبی که ابزورد را می‌فهمد، توهین می‌کند.
اثر
 | 
تنت
 | 
عرشیا برجعلی
جدیدترین ساخته نولان، یکی از بدترین آثار اوست. یک فیلم اگزجره که تنها هدف فیلم، ایجاد پیچیدگی برای بیننده است اما کاش می‌توانست این کار را با سینما انجام دهد. این ابهامات فقط و فقط توسط مونتاژ پریشان و شلوغ و یک سری دیالوگ‌های تئوریک ایجاد شده و هیچ سینمایی در آن دیده نمی‌شود. همچنین در طول فیلم شاهد هیچ داستان منسجمی نیستیم و اتفاقات فیلم ابداً تشکیل فیلمنامه نمی‌دهند. شخصیت‌پردازی در فیلم اصلاً وجود ندارد، شخصیت پروتاگونیست ابداً ساخته نشده و باور نیست، همچنین بقیه کاراکترها هم کاملاً کاریکاتوریزه و اضافی هستند، همچنین در طول فیلم و ارتباطات مصنوعی آن، ذره‌ای احساس خلق نمی‌شود. جدای آنکه فیلم اصلاً به فرم نزدیک هم نمی‌شود، درزمینه تکنیک نیز بسیار مبتدیانه است، کات‌های بیش‌ازاندازه، و گاهی عجیب و نابه‌جا! سکانس آغازین و پایانی فیلم شدیداً تصنعی است و سکانس پایانی اشباعی از تعداد کثیری کات، شلیک کردن‌های به سمت هوا و جلوه‌های ویژه ابتدایی است. تنها نکته کمی مثبت فیلم، بازیگری آن است، و بازی شخصیت آنتاگونیست قابل دفاع است. به‌طورکلی فیلم انگاشته، یک فیلم بسیار بد و ضعیف است که شبیه یک پازل بدون نقش و نگار است، به این معنا که پس از کنار هم گذاشتن تکه‌های سفید آن، که کار سختی هم نیست، هیچ نقشی نمایان نشده و حرفی برای گفتن باقی نمی‌ماند.
اثر
 | 
دادگاه شیکاگو 7
 | 
عرشیا برجعلی
برای یک فیلم مهم است که آنچه می‌خواهد بگوید را درست بگوید و به‌نوعی از پس ادعای خود بربیاید. فیلم «دادگاه شیکاگو هفت» از این دسته فیلم‌هاست. یک روایت منسجم با یک فیلمنامه کاملاً قابل‌قبول و بدون زرق‌وبرق اضافی که البته تنها ایراد وارد بر آن این است که تعدادی از شخصیت‌ها در حد تیپ باقی مانده و به کاراکتر تبدیل نمی‌شوند. اقتباس در سینما همواره کار دشواری بوده و هست، چه از یک اثر ادبی دیگر و چه از یک رویداد واقعی، این فیلم اما از پس این اقتباس نیز برآمده و نه‌تنها جزئیات را به خوبی نشان می‌دهد که با سینما به آن روحی تازه می‌بخشد، به‌طوری‌که تأثیر لازم را بر مخاطب می‌گذارد. یک نکته مهم این است که فیلم در به وجود آوردن احساس موفق است و به دنبال پنهان کردن ضعف‌های خود با شلوغ کردن فضای فیلم با تکنیک‌ها و حقه‌های اضافی نیست. در طول فیلم شاهد انواع فضاهای احساسی هستیم که گاه بسیار پرتش و پر جنب‌وجوش و گاه بسیار آرام و ساکت می‌باشند، کارگردان اما توانسته هم در فضاهای شلوغ احساس را دربیاورد و در سکوت‌هایی که گاه مخاطب را به لایه عمیق‌تری از فیلم می‌برند. بازی‌های فیلم همه قابل قبول‌اند و دراین‌بین بازی «فرانک لانگلا» در نقش قاضی و «ساشا بارون کوهن» در نقش یکی از هیپی‌ها، از دیگران بهتر است. «سورکین» بار دیگر نشان داده که توانایی قابل قبولی در فیلمنامه نویسی دارد و این بار در کارگردانی نیز خوب ظاهرشده. این فیلم، یک فیلم بی سروصداست که در حد توانایی خود عمل می‌کند و تلاش می‌کند به فرم نزدیک شود، نمی‌توان گفت کاملاً از پس این کار برآمده، اما جاهایی به فرم نزدیک می‌شود. لازم به ذکر است که فیلم در هدف خود بسیار موفق است و استفاده از تصاویر و ویدیوهای قدیمی به خوبی در انتقال این هدف به بیننده کمک می‌کند. کاری که این فیلم انجام داده، یعنی ایجاد حس انتقاد و گاه تنفر از یک سیستم فاسد، کاری است که هر فیلمی به‌راحتی از پس آن بر نمی‌آید. به‌طورکلی می‌توان گفت فیلم «دادگاه شیکاگو ۷» یک فیلم خوب است که تا مدت‌ها زنده خواهد بود و هر فردی در هر سن و سال و دوره زمانی می‌تواند با آن ارتباط برقرار کند.
هنرمند
 | 
بابک قادری
 | 
سید جاوید تفریشی اصل
سلام..آقای بابک قادری بچه محشر مودب باکلاس و تحصیلکرده ای هستند ...به نظر بنده امتیاز ایشون بیسته ..جامعه هنری واقعا باید به ایشون بهای بیشتری بده چون ایشون لیاقت این کار رو داره و با تلاش و کوشش خودش به این جایگاه رسیده نه پارتی ...بابک معرکس
هنرمند
 | 
حسام منظور
 | 
آرمان پویا
یکی از بهترین و خوش صدا ترین و خوش چهره ترین بازیگران مرد ایرانی ایشونه. مخصوصا اون سیبل درجه 1 و خوش فرمش که دیوانه می کنه آدمو .....
اثر
 | 
بیگانه ای با من است 2
 | 
سارا داستان
سریال بسیار خوبی است بازیگران از عهده ی نقششان بر امده اند بازی ها باور پدیر است
هنرمند
 | 
ایوب آقاخانی
 | 
سارا داستان
هنرمند بسیار درجه یکی هستند
هنرمند
 | 
هاشم مرادی
 | 
محمد سجاد تقدیری
هاشم مرادی دایی منه
هنرمند
 | 
روزبه حصاری
 | 
محمد امین ممی زاده
سلام و عرض ادب و احترام به دوستان عزیز گرامی ببخشید من هر وقت به کسی بی احترامی کردم ببخشید ♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
ویدیو
 | 
لحظاتی از پشت صحنه قسمت آخر س...
 | 
سوگند
بی نظیر بود👌🏼👌🏼👌🏼
ویدیو
 | 
لحظاتی از بازی سجاد پاکزاد در...
 | 
سوگند
👏👏👏👏
ویدیو
 | 
سجاد پاکزاد در آخرین قسمت سری...
 | 
سوگند
خیلی زیبا و عالی ایفای نقش داشتین👏👏👏
ویدیو
 | 
پشت صحنه تله فیلم چند خاکریز ...
 | 
سوگند
👌🏼👌🏼👌🏼👌🏼👌🏼👏👏👏👏