ثابت کن چه فیلمی خوبه!
ورود
شما می‌توانید به هر یک از فیلم‌ها، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی از 1 تا 10 ستاره بدهید. اما این ستاره‌ها چه کاربردی دارند؟ منظوم به‌عنوان یک مرجع ارزش‌گذاری، آثار را بر اساس همین ستاره‌های شما، رتبه‌بندی کرده و لیستی از برترین آثار سینما و تلویزیونی معرفی میکند. در واقع این ستاره‌های شماست که عیار آثار را مشخص میکند.
می‌دانستید که نظرات شما درباره فیلم‌ها و سریال‌ها برای خیلی‌ها اهمیت دارد؟ شما در منظوم می‌توانید علاوه بر امتیاز دادن، بررسی و نظر خود درباره آثار را به‌صورت جذاب، خلاصه و مفید منتشر کنید و از بررسی‌هایِ حرفه‌ای دیگر کاربران در منظوم بهره ببرید. مطمئن باشید نظرات شما آینده‌ی سینمای ایران را رقم خواهد زد!
منظوم بزرگترین بانک اطلاعاتی سینما و تلویزیون را فراهم کرده است، اما یک بانک اطلاعاتی به چه درد می‌خورد؟ منظوم بستری است برای همه‌ی مخاطبان سینما و تلویزیون تا در میان محصولات موردعلاقه خود گشت‌وگذار کنند و به اطلاعات دقیق، دسته‌بندی‌شده و قابل استناد آثار سینمایی و تلویزیونی دست یابند.
اما بنظرم این حجم از برنامه های گفت و گو محور دیگه تکراری شده تو صداوسیما باید یکم خلاقیت به خرج بدن برای تولید برنامه هایی جهت سرگرمی!
همه ان سلبریتی هایی که همیشه در همه برنامه های مهم چند بار دیدمشون رو در این برنامه میبینیم!
بدون یک فرم جدید و خلاقیت و نواوری در اجرا. من خودم موافق برنامه گفتگو محور هستم، اما با این سیل برنامه‌سازی باید سعی کنیم که عناصری جذاب هر چند کوچک با روند گفتگو اضافه کنیم
این فیلم شروع حاتمی کیا است! یعنی اینجاست که حاتمی که خودش را به ما معرفی میکند. گرچه این فیلم به میزان فیلم های بعدیش مثل از کرخه تا راین اقبال نداشت...
گرچه به نظرم فاطمی باید در اخلاق حرفه‌ایش در اجرا تجدید نظر کنه.
اینکه به نیکبخت میگه یاغی‌گری! این عبارتی در شان خودش و برنامه اختیاریه و شبکه 5 و صدا و سیما نیست
این روند دعوت مهمان میتونه از فضای سلبریتی ها فاصله بگیره و اتفاقا افرادی دعوت شوند که کمتر آنها را صدا و سیما میبینم. ابطحی گزینه خوبی بود. اتفاقا موجب میشه بت امثال اینها شکسته بشه
اقای فاطمی خداقوت، با قدرت ادامه بدین و خودتون رو به منتقدانتون نزدیک کنید، ده سال بعد شما رو در مهم‌ترین قسمت‌های برنامه‌سازی سازمان میبینیم. اگر به انتقادها با شفقت بیشتری گوش بسپارید
من هرچی میخواستم بگم آقای "سام لُرد" گفته بودن قبلاً در تاریخ 19تیر96. پس بنظرم همون رو ری پُست کنم بهتر باشه.
با سلام
با توجه به انتقادات بعضی از دوستان مجبورم توضیحاتی راجع به این فیلم بدم تا متوجه شوید با چه شاهکاری مواجه هستید.
این فیلم درام به معنای واقعی است.آن قدر سینمای ایران و حتی سینمای هالیوود را ملودرام فراگرفته که ذات درام و درام اصیل به فراموشی سپرده شده.
درام یعنی رویارویی حقیقت با احساسات.اما چه احساسی؟احساسی که مخاطب را از خود بی خود کند؟قطعا خیر.احساسی که بتواند در راستای واقعیات باشد.
برای مثال فیلم جدایی نادر از سیمین را در نظر بگیرید.این فیلم یک درام واقعی است .چرا؟چون مخاطب را که کاملا واقعی است با شخصیت هایی که کاملا واقعی هستند با احساسات مواجه می کند و نکته این جاست که کنترل احساسات را به دست مخاطب می دهد.درام واقعی یعنی همین.یعنی کنترل احساسات کاملا در دست مخاطب است.کاری که فیلم جدایی نادر از سیمین می کند همین است یعنی مخاطب را میخکوب می کند ولی نه با فوران احساسات بلکه با کنترل احساسات توسط خود مخاطب.
ماجرای نیمروز هم همین است.درام خالص ماجرای نیمروز شاید به مذاق خیلی از افراد خوش نیاید اما این دلیل بر این نیست که یک عده صرفا به خاطر نا آشنا بودن با ماهیت درام،تمامیت فیلم را زیر سوال برند.
آن قدر ذهنمان از ملودرام های بی در و پیکر ایرانی و بعضا هالیوودی پر شده که وقتی با یک درام خالص مواجه می شویم،تاب نیاورده و صرفا با بیان این که فیلم خوبی نیست به انتقاد از فیلم می پردازیم.
یادتان باشد که درام خالص یعنی عمل.به قول ژان کوکتو کارگردان معروف فرانسوی،عمل درام نویس داوری نیست بلکه شهادت دادن است.
اگر در جمله فوق که ذکر کردم توجه کرده و دقیق شوید،پی خواهید برد که ماجرای نیمروز درام واقعی است.درام خالص خالص خالص.
نکته دیگری که حائز اهمیت است این است که بعضی از دوستان راجع به تحریف در این فیلم صحبت می کنند و بعضی از دوستان راجع به نمایش ندادن سایر اتفاقات تاریخی پیرامون این موضوع در فیلم.
باید به حضورتون عرض کنم که شما با یک فیلم طرف هستید نه با یک کتاب 500 صفحه ای یا یک سریال 100 قسمتی.
اگر قرار باشد تمام نکات تاریخی را مو به مو ذکر کرد که باید از ساخت فیلم منصرف شد.محمد حسین مهدویان با تسلط کاملی که بر درام دارد به جایی رسیده که بدون قضاوت و صرفا به عنوان یک شاهد ماجرا را روایت می کند.
نکته دیگری که لازم می دونم عرض کنم این است که مهدویان کارگردانی را به اوج رسانده یعنی کارگردانی کاملا دراماتیک و تا جایی که به نظرم مهدویان در مقام یک کارگردان مولف ظاهر شده.
تمام حرکات دوربین دراماتیک است.دوربینی که فقط شاهد ماجراست.به ماجرا نزدیک نمی شود تا به ملودارم تبدیل نشود.با رعایت فاصله ماجرا را روایت می کند و این است همان وحدت فرم و محتوا.
مهدویان طوری از بازیگران بازی گرفته که بازی بازیگران هم کاملا دراماتیک شده یعنی عمل واقعی یعنی بازی واقعی یعنی اجتناب از غلظت بازی و اجتناب از شعاری بودن.
بنده سعی کردم تا جایی که ممکن بود ابهامات بی اساس راجع به این فیلم را بر طرف کنم حال قضاوت با خود شماست و البته که سینما سلیقه ای هم هست.
اما اگر با نگاه کارشناسی به این فیلم نگاه شود تنها نتیجه ای که حاصل می شود این است که:ماجرای نیمروز شاهکار تاریخ سینمای ایران است و بدون شک بهترین فیلم تاریخ سینمای ایران تا کنون.
اگر این فیلم را بدون جانبداری و بیطرفانه و با کنارگذاشتن عقاید شیعه مسلمان ببینید؛ ارزش محتوایی و هنری دارد. فرم قابل توجهی هم دارد. مخصوصاً که یهودیان و مسیحیان صهیون را بشدت عصبانی کرده است.
اما اگر با تعصب و دانسته های شیعی به آن بنگرید؛ بهتر است ننگرید. همین :/
فیلم"من دیه گو مارادونا هستم" اثری جالب توجه و قابل تحسین از بهرام توکلی ست که مابین آثار معمولی او، یک نقطه روشن محسوب میشود. کارگردان "اینجا بدون من" اینبار سراغ ژانر فانتزی رفته است و میخواهد با وفاداری به اصل دیالوگ گو بودن فیلمنامه، پیامی کوچک به مخاطب ارائه دهد. او این پیام را در قالبی شبهِ طنز بیان میکند. اما در این قالب شبه طنز نیاز به بازیگرانی دارد که هم در آثار طنز و هم آثار دراماتیک و اجتماعی بازی کرده اند.
"گلاب آدینهِ" جان، یکی از بهترین انتخاب ها بود. بازیگر فیلمهای"مهمانی مامان" "زردقناری" "زیرپوست شهر" "وقتی همه خواب بودند"؛ که در ارائه بازی باورپذیر و واقعگرایانه در تمام ایران شُهره است، در این فیلم نیز از شهرت خود دفاع میکند و با بازی در دو نقش با دو گریم و دو نوع بیان و دو شخصیت متفاوت؛ زبده و خبره بودن خویش را به رُخ میکشد. در بررسی بازیِ بازیگران فقط باید گفت تمامیِ مجموعه بازیگران از هومن سیدی و پانته آ پناهی ها گرفته تا صابر ابر و مهسا علافر؛ همه و همه زیر چتر و در سایه این بانوی بزرگ سینمایِ ایران بودند. پس بهتر است درباره بقیه بازی ها چیزی نگوییم.
اما بغیر از بازی های فانتزی و جالب بازیگران، اینکه این فیلم جزو سینمای قصه گو ست خیلی عالی بود. سینمای قصه گو یکی از فراموش شده ترین اجزایِ سینما در ایران است. شیوه روایت قصه با مونولوگ "سعید آقاخانی" و نریشن او، فلشبک های بجا، ردوبدل شدن جواب بین کاراکترها و نریتور(narrator)، دو پایانبندی متفاوت و لحن غیرجدی داستان؛ همه و همه از مزایای این فیلم است. البته شاید صحنه آخر کمی رنج آور باشد و غیرقابل تحمل. که میتواند دلیل کارگردان بر عدم طنز بودن قصه باشد.
این فیلم برتریِ خاصی از لحاظ تکنیکی نسبت به آثار هم عصر خود ندارد اما باب جالبی را بر دیده مخاطب می گشاید و آنهم شوخی با سینماگران و نویسندگان و فیلمسازان است. کاری که به ندرت در سینمای ایران دیده میشود و اگر هم هست، ناشیانه و مبتذل ست. اینکه عامدانه با همکاران خویش شوخی کنی و رنجشی در شوخی تو نباشد، هنرمندی میخواهد که "بهرام توکلی" داشت. همین:)
همون بهتر که سینما نمیریم
در حال حاضر فکر کنم فقط متری شیش و نیم ارزش سینما رفتن رو داشته باشه