در امتداد آژانس شیشه‌ای

«بادیگارد» فیلم بهتری نسبت به «چ» است. لااقل یک قهرمان زمینی دارد، یک موقعیت قابل‌درک. حاتمی‌کیا در این فیلم کمتر شعار می‌دهد و منطقش بیشتر به سینما نزدیک است. اینکه آدم براساس اعتقادش فیلم بسازد و درباره آدم‌هایی که می‌شناسد، اتفاق خوبی است. حاتمی‌کیا در تازه‌ترین فیلمش هم طعنه و کنایه‌های همیشگی‌اش را زده، هم شعارهای همیشگی‌اش را به شیوه خودش داده -که البته خیلی گل‌درشت نیست و توی ذوق نمی‌زند- و هم دوباره از قابلیت‌های بی‌پایان پرویز پرستویی در این جنس سینما بهره برده است. بادیگارد را می‌توان یک آژانس شیشه‌ای تازه، یا شاید به‌نوعی ادامه آن دانست.