موفقیت در گرو احترام به مخاطب

فصل اول سریال شهرزاد دارد تمام می‌شود و از همین حالا مردم انتظار دیدن ادامه آن را می‌کشند. این یعنی موفقیت یک کار تصویری استاندارد که سعی کرده در همه ابعاد کار، کم نگذارد و یک اثر تصویری فکرشده و جذاب روانه بازار کند. به‌گمانم مهم‌ترین ویژگی «شهرزاد» جدا از تمام امتیازاتش، احترام به مخاطب بود؛ ویژگی‌ای که حضورش را در جای‌جای اثر می‌شد حس کرد و این احترام خوشبختانه توسط مخاطبان هم دیده شد.

جدا از ویژگی‌های درونی سریال، حتی نظم در توزیع هم جدی گرفته شد. «شهرزاد» هر دوشنبه بی‌تأخیر و بی‌استثنا در دسترس بود و حتی یک‌بار این نظم به‌هم نخورد. شهرزاد با یک قصه عاشقانه به‌اندازه و به‌قاعده و ترکیب بسیار خوبی از بازیگران جوان و باتجربه و سایر عوامل پشت دوربین و کارگردانی مسلط و هوشمندانه به کیفیتی رسید که توانست نظر غالب منتقدان و مردم را به خود جلب کند.

موفقیت «شهرزاد» از سویی نشان می‌دهد تلویزیون رسمی ما چقدر سرمایه‌ها و ظرفیت‌های خود برای جلب مخاطب را از دست داده و آنها را به فعالیت در سایر حوزه‌ها رانده و خودش هم تا چه اندازه از مردم و سلائقشان دور افتاده است و از سوی دیگر اثبات می‌کند که مردم کار خوب و باکیفیت را می‌شناسند و بابتش پول می‌دهند.

حالا که بیرون از ایران بازار سریال‌سازی داغ است، شهرزاد هم می‌تواند نمونه موفقی از سریال‌های طولانی و دنباله‌دار در ایران باشد که تا سال‌ها خانواده‌ها را سرگرم می‌کند. البته به شرط آنکه هم بتواند همین تیم تولید اعم از بازیگران و عوامل را حفظ کند و هم قصه، جذابیتش را از دست ندهد.