مهدی فرهمند

«قصرِ بی شیرین...»
قصر شیرین،جدیدترین ساخته رضامیرکریمی بعد ازفیلم ضعیف «امروز»وفیلم متوسط «دختر»است.اولین نکته قابل نقد درباره فیلم میرکریمی،مقدمه طولانی وکشدار آن است.فیلم در بیست تا بیست وپنج دقیقه اول،پر ازسکانسهای بیهوده وبی مصرف است که هیچ آگاهی وآماری از شخصیتها به تماشاگر نمیدهد!با گذر ازاین دقایق ملال آور،درام کم کم شکل میگیرد.جلال(حامد بهداد) از سر اجبار باید درجاده ای که به سمت ناکجاآباد میرود با دو فرزندش همسفر شود.دراین مسیر اتفاقاتی می افتد که تماشاگر به مرور نسبت به کاراکترها وروابطشان آگاهی می یابد.نکته بارز قصرشیرین،بدون شک بازی بازیگران است.حامد بهداد با یک بازی هدفمند،یکدست وجذاب در کنار دوبازیگر کودک فیلم(یونا تدیّن ونیوشا علیپور) به واقع خوش درخشیده اند.به ویژه دو کودک‌ فیلم که شاید بتوان گفت بی نظیرند!از بازیهای جذاب که بگذریم،انتخاب لوکیشن جاده برای فیلم بسیار هوشمندانه بوده وبه شکل گیری یک درام جاده ای قابل قبول،کمک شایانی کرده.نکته مهم دیگر فیلم،حضور نداشتن شخصیت شیرین است!شخصیت پردازی به قدری دقیق صورت گرفته که شیرینِ داستان،بدون حضور فیزیکی درفیلم،تاثیر عمیق عاطفی بر کاراکترها وبه ویژه کودکان دارد!البته فیلم(یا فیلمنامه) دچار ضعفهایی نیز هست.مهمترین ضعف فیلم،چرایی رفتار تند و بدخلقی جلال نسبت به فرزندانش است که تا پایان،برای تماشاچی مبهم می ماند!میرکریمی درقصر شیرین،بیشتر از تمام آثارش قصه گوست وکمتر به ورطه شعارزدگی افتاده واین پوئن بسیار مهمی برای فیلم وفیلمساز است.قصر شیرین(منهای بیست دقیقه اول که هیچ حرفی برای گفتن ندارد) از بهترین فیلمهای میرکریمی درطول دوران فیلمسازی اش به شمار میرود.پایان بندی فیلم،از بهترین نمونه های سینمای ایران است و میرکریمی و نویسندگانش به درستی و با دقت این فینال حساب شده را برای فیلم طراحی کرده اند.