سید محمد موسوی

بهروز شعیبی ته مانده اعتقادات کارگردان های بزرگ دهه های پیشین را با خود بهمراه دارد که باور ما متولدین دهه شصت را به زنده بودن سینما تقویت میکند. شعیبی می ماند چه میخواهد بگوید و این نعمت بزرگی ست. او سینما را عمیق می شناسد. فیلم های این مرد بی تکلف و دور از غرور ‌, ساده و بی آلایش و درعین حال ژرف و اصولی ست. چارچوب سینما را میداند و اصول فیلمسازی را نیز.
دارکوب را از هر سو تماشا کنی،باید اشک بریزی بر مرثیه ای که شعیبی برایت می خواند. و خون گریه کنی از سلاطون و افیونی که بر جامعه مان چنبره زده.