: «قلاده‌های طلا»، هم در بستر ساختار و روایتی برتر و قابل دفاع شکل گرفته و هم محتوایی افشاگر و مستند دارد. هرچند همه واقعیت‌های مربوط به فتنه را، به ویژه درباره سران و حامیان برجسته داخلی فتنه نمی گوید.

علی فارسی: در مجموع قلاده‌ها بدون در نظر گرفتن تم سیاسی آن یک فیلم سرگرم کننده جذاب و گیراست که معمولا بیننده را با بهت و تعجب بیرون می‌فرستد. این ویژگی‌ها در سینمای امروز ما یک گام مثبت بزرگ‌اند. یک سرگرمی سالم ایرانی.

مهرداد حسیبی: قلاده‌ها نشان می دهد که برای اقناع و بیان مساله و نشان دادن راه حتما لازم نیست که فحش داد. و بصیرت، الزاما با عریان‌ترین نوع واکنش همسان نیست.

محمد فائضی: با مرور سکانس‌های مربوط به تجمعات خیابانی و دسته‌جات تبلیغاتی پیش از انتخابات و همچنین با بررسی مناظره‌های انتخاباتی گلچین شده در این فیلم، جلوه‌ی جریان دو قطبی و غیراعتدالی را به وضوح مشاهده می‌کنیم.

احسان شریف احمدیان: او شجاعانه روی نقاط و دستگاه‌هایی دست گذاشته است که اتفاقا دارای حساسیت‌های کاذب و خودساخته بسیاری است که لازم بود فردی متهد و جسور وارد حوزه آن شود و خوشبختانه ابوالقاسم طالبی به خوبی و منصفانه وارد آن شده است.

مسعود فراستی: فیلم قلاده‌های طلا، فریب خورده نیست و دشمن را شناسایی کرده اما به مردم تعمیم نداده است.

حمیدرضا تقی‌پور: از آن‌جا که این فیلم در ژانر فیلم‌های جاسوسی قرار می‌گیرد در مقایسه با سینمای ایران باید گفت که فیلم بسیار خوبیست چرا که اساسا در سینمای ایران فیلم قابل توجهی در این ژانر وجود ندارد.

اکبر شهبازی: فیلم ازحیث کیفیت کارگردانی درسکانس‌های بیرونی وبازسازی لوکیشن‌های شلوغ شهری کم نظیر است.وهمچنین صحنه‌های پلیسی واکشن که مشخصا روی آن‌ها کار شده است.واثری متفاوت درژانر پلیسی –جاسوسی باقصه جذاب وتم وزمینه سیاسی مواجه کرده است.

مصطفی سید آبادی: طالبی در اکثر مصاحبه‌هایش نیز گفته، سعی کرده است تا جهت گیری نداشته باشد و بیطرفانه درباره اتفاقات سال 88 صحبت کند، اما بالاخره فیلم قرار است با برخی بودجه‌ها و مجوزهای دولتی ساخته شود پس نباید انتظار داشت که کاملاً هم بی‌طرف باشد.

حسین قدیانی: «قلاده‌های طلا» از نظر فیلم‌برداری و موسیقی و صداگذاری، پا به پای پیام مقدس و معنوی فیلم آمده است تا بعد از مدت‌ها، و آن‌هم در چنین عصری، کارگردانی صادقانه اعلام کند که: «قلاده‌های طلا» یک فیلم سیاسی است.

مجید رحیمی جعفری: قلاده‎های طلا نتوانسته است انتقال اطلاعات را از وقایعی انجام دهد. انتقال اطلاعاتی که ظرفیت نمایشی داشته باشد و بتواند به یک اثر هنری مبدل گردد. ساختار ساختِ فیلم هم گرفتار "مضمونِ گفته" شده است.