مصطفی وثوق‌کیا: «چهارراه استانبول» البته در ادای دین به شهدای آتش نشان پلاسکو موفق عمل کرده است. مهدی پاکدل در نقش رئیس گروه آتش‌نشان بسیار موفق عمل کرده است. جلوه‌های ویژه فیلم با توجه به تصاویر موجود از این واقعه قابل قبول از کار درآمده و صحنه‌های هیجان و اتفاقات این ماجرا کاملا به مخاطب منتقل می‌شود.

سعیده نیک اختر: حیف همه زحمت‌هایی که صرف جلوه‌های ویژه‌ی سوختن پلاسکو شده است. انگار حادثه‌ی ریزش ساختمان وسط فیلم گذاشته شده است که توجه و همدردی مردم را جذب کند و بعد رهای‌شان کند. بعد هم با چند شعار کم‌رنگ و وصله‌خورده دهان مخاطب را ببندد که پلاسکو خیلی وقت است با جنس‌های چینی ریخته است و این شما هستید که خبر ندارید!

مدیسا مهراب پور: «چهارراه استانبول» را می‌‌توان در میان آثار کیایی ضعیف‌ترین و شلخته‌ترین آن‌ها دانست. چراکه کارگردان تمرکزش را روی داستان اصلی فیلم و قهرمانانش نمی‌گذارد و وسط درام می‌خواهد از جان‌نثاری آتش‌نشان‌ها و انتظار بی‌پایان خانواده‌های داغ‌دیده هم بگوید و تماشاگر را به‌واسطه آن متأثر کند.

حسین ساعی‌منش: «چهارراه استانبول» قبل از هر چیز، یکی دیگر از فیلم‌های مصطفی کیایی است. شبیه به بقیه فیلم‌هایش، مخصوصا فیلم‌های آخر. با همان سر و شکل و با همان نوع نگاه به شخصیت‌ها. دوباره چند تا جوان آسمان‌جل در مرکز ماجرا هستند که چون حق‌شان که اصلا معلوم نیست چیست، توسط پسرحاجی، قمارباز، مسؤول، کارخانه‌دار و امثال اینها خورده شده، اجازه دارند هر کاری بکنند.

سام بهشتی: با تحریک و هیجان دادن کاذب، فشار آوردن به روح و روان مخاطب و بازسازی کاریکاتور گونه، یک حادثه تلخ در مدیوم سینما نمی توان فیلمی ساخت که دغدغه مند باشد.

مهران زارعیان: رویکرد مصطفی کیایی به سینما، دیگر به بلوغ رسیده است و او نشان داده که رگ خواب مخاطبش را می شناسد و از معدود کسانی است که طیف وسیعی از مخاطبان، از مردم عادی تا منتقدین، آثارش را ستایش می کنند.

قاسم اکبری: جسارت کارگردان اما به لحن و کلام شخصیت هایش محدود نمی شود. او رگه هایی از نقد سیاسی – اجتماعی تند و کنایه آمیزی هم در کارش وارد می کند که اکنون می توان گفت یکی از ویژگی های آثار کیایی شده است. این بار اما گل درشت و تاحد زیادی نچسب.

محمدمهدی شیخ صراف: در ظرافت قصه چهارراه استانبول همین بس که ماجرای شایعه متواتر محبوس شدن چند نفر در زیرزمین برج پلاسکو که از داخل موتورخانه پیامک زده‌اند- که در زمان حادثه بسیار فراگیر شد- را در خدمت فیلم درآورده و در تاروپود داستانش به خوبی آن را تنیده است

مهدی قنبر: «چهارراه استانبول» فیلم شلوغی است که مخاطب را سردرگم می‌کند .بیننده نمی‌داند کدام داستان را چگونه و تا کجا باید دنبال کند. نمی‌داند داستان لادن و محمود خانواده لادن را پی بگیرد، مشکلات بهمن و فرنگیس را زیر ذربین نگاهش قرار دهد و یا داستان احد و بهمن و ماجرای طلب کاران و تعقیب و گریز قماربازان را باید جدی بگیرد.

امیر قربانی: جدیدترین ساخته مصطفی کیایی نیز مانند کارهای قبلی خود روندی را دنبال می‌کند که مخاطب از ابتدا تا انتهای فیلم علاقه‌مند می‌شود که ماجرا را دنبال کند. اما بزرگترین تفاوت ساخته جدید این کارگردان جوان سینما با ساخته‌های قبلی، همان رفتار جناحی و نام بردن از یک شخصیت حقوقی در فیلم است.

سیدعلاء سیادت : مصطفی کیایی موفق شده در فاصله یک سال پس از رخ دادن یک فاجعه بزرگ و آتش سوزی و ریزش ساختمان پلاسکو با نگاه خودش قسمتی از این رخداد بزرگ را بازسازی کند.