لورا مالوی، دوستان و دیگر هیچ

جاده قدیم آورده‎‎یک پوسیده و نخ‌نما شده از انگاره‌های فمینیسمی است که «منیژه حکمت» مثلاً مانند« لورا مالوی»، با خیره‌ سری مردان، محکم و کوبنده مبارزه می‌کند و هشدار می‌دهد. این فیلم نه به سبک رئالیسم است و نه درام اجتماعی؛ بلکه دیدگاه کِش آمده و شخصی و سیاسی است از مجله تصویریِ سیاه انگاری ذات مردان و ستم‌کشی زنان که ازنظر آن‌ها پایانی بر سیاهی‌ها نیست. در فیلم، تقریباً همه لباس سیاه بر تن دارند و عوامل نیز در نشست خبری، سیاه پوشیده بودند تا مثلاً مانند مراسم گلدن گلوب، به تجاوز مردان، اعتراض بکنند! پس آن امید سفید پایان فیلم برای چه بود؟! آن‌همه امید به مذاکرات هسته‌ای دولت جدید و بهبودی وضع معیشت چه می‌شود؟!

این فیلم به سبک دوران عاشقیعلیرضا رئیسیان، به ژورنالیسم شلاقی از آسیب‌ها تبدیل‌شده و از آن‌طرف نیز مانند اکثر آثار سینمایی سایکوتیک، اختصاصی به «وومن ابیوز» پرداخته است. در این فیلم، مسئله تجاوز، بی‌علت برای مادر خانواده رخ می‌دهد و مردان ریش‌سفید اطراف این زن نیز جز انفعال و بی‌منطقی و حریم‌شکنی و روانی جلوه دادن عروس خانواده، تخصص دیگری ندارند مردان گویا همگی ظالم‌اند؛ چه تجاوز بکنند یا نکنند.

علاوه بر مخدوش شدن شخصیت و جنسیت، خانواده و هویت هم در حال فروپاشی است؛ یک خانواده ثروتمند و بالاشهری و نسبتاً لیبرال که تمایزی با طبقه متوسط ندارند مگر ماشین شاسی‌بلند و کارخانه؛ فرزندان هم پدر و مادر خود را به اسم کوچک صدا می‌زنند؛ از عمل سقط‌جنین هم پروایی ندارند. «شیدا» دختر جوان خانواده هم دختری خانه گریز است که معمولاً در این‌گونه از فیلم‌های فمینیسمی، مظهر «زن سرکش» بالقوه است که او نیز گویا قرار است در آینده‌ای نه‌چندان دور، شادی را از خانواده و مخصوصاً مردان محیطش سلب و متزلزل کند! لذا او نیز تحت نظارت چشمان برادر و پدر قرار می‌گیرد.