آرش پارساپور: فیلم جاده قدیم می‌توانست تبدیل به اثر سینمایی بسیار خوب و قوی شود و مساله‌ای مثل سکوت در برابر تجاوز را به زیبایی به تصویر بکشد اما متاسفانه فیلمساز درگیر مشکلات عدیده بسیاری شده و فیلمنامه‌ای که نوشته هم فراتر از دو خط پا را نمی‌گذارد و در همان نیم ساعت ابتدایی کشش دارد.

حمید رضا امیدی سرور: جاده قدیم و فروشنده دو فیلم کاملا متفاوت هستند. حتی اگر تعرض به زنی شوهردار، ایده مرکزی در هر دو فیلم باشد و دیگر وقایع تابع آن باشند باز هم تنها یک صحنه بیشتر نیستند که از قضا نه فرهادی و نه حکمت هیچکدام با توجه مقدورات و معذورات حاکم بر سینمای ایران امکان نشان دادن آن را نداشته‌اند!

نفیسه ترابنده: کارگردان خواسته تفاوت فیلمش را با فیلم‌های دیگر سینمای امروز کشور با شکستن مرزهای پوشش بازیگران نشان دهد. قهرمان اصلی فیلم در بیشتر سکانس‌ها چیزی بر سر ندارد به جز یک تکه باند! همچنین برای اولین بار در این فیلم یک زن زیر دوش آب نشان داده می شود!

مدیسا مهراب پور: «جاده قدیم» شروع خوبی دارد. تیتراژ دل‌نشین آغازین فیلم، دروازه خوش‌نقش‌ونگاری برای ورود به جهان فیلم است و تماشاگر را مشتاق مواجهه با اثر می‌کند و کم‌وبیش او را به یاد «بزرگراه گمشده» دیوید لینچ می‌اندازد.حتی پس از تیتراژ هم مدخل ورودی فیلم و مقدمه‌چینی‌هایش موفق می‌شود فضای گرم و صمیمانه‌ای را از زندگی خانواده قهرمانش یعنی مینو برای تماشاگر بسازد.

محمدصادق باطنی: کاش منیژه حکمت به‌جای آنکه در نشست خبری به زمین و زمان اعتراض کند و پس از انتخاب و پخش فیلمش در جشنواره فجر از شرکت در این جشنواره ابراز پشیمانی کند، تمام تمرکزش را بگذارد روی استفاده از ابزار هنر برای حرف زدن، تا اینگونه محتوای مدنظرش به تنِ ساختار فیلمش زار نزند.

سیدرضا صائمی: جاده قدیم را می توان یک درام روانشناسی دانست که با سطحی از تریلر آمیخته و وحشت را از سطح روانی و فردی به سطح اجتماعی می کشاند.

امیر ابیلی: «جاده قدیم» ساخته منیژه حکمت پر از نام‌های حرفه‌ای‌های سینمای بدنه ایران است. فیلم پر بازیگری است که از بازی مهتاب کرامتی در نقش اصلی و یک دوجین بازیگر سرشناس دیگر از آتیلا پسیانی و بهناز جعفری گرفته تا شیرین یزدانبخش مادر این سال‌های سینمای ایران و پرویز پورحسینی از پیشکسوتان و محمدرضا غفاری و ترلان پروانه از تازه آمده‌ها استفاده می‌برد.

مهدی ملک: جاده قدیم فیلمی از دست رفته و ضعیف است که نه در بیان داستان موفق است و نه میتواند به روان و ذهن شخصیتهایش نزدیک شود تا مسئله را از زاویه دید آنها به نمایش در آورد.

سام بهشتی: مهمترین نقطه عطف فیلم تازه حکمت، دو پلان مهم در حمام است که به لحاظ فٌرم روایتی، جز اولین‌ها و تابوشکنی‌ها محسوب می‌شود، فیلمبرداری داریوش عیاری در این دو پلان، جسورانه و هوشمندانه است.

حامد یامین‌پور: «جاده قدیم» می‌کوشد بیانگر چالش‌های شخصیتی یک زن پس تجاوز باشد. کوششی که در بی‌مسئلگی فیلمساز اسیر شده و بیشتر به یک شوخی می‌ماند و فیلم به دلیل ناتوانی حکمت در بیان مسئله مخاطب را در میان انبوه تناقضات سرگردان می‌کند.

حمید خرمی: جاده قدیم آورده‎‎یک پوسیده و نخ‌نما شده از انگاره‌های فمینیسمی است که «منیژه حکمت» مثلاً مانند« لورا مالوی»، با خیره‌ سری مردان، محکم و کوبنده مبارزه می‌کند و هشدار می‌دهد.

محمدرضا پورصفار: فیلم با ادعای روانکاوی دست روی معضلاتی از جامعه می گذارد که پرداخت هر کدام از آن ها به تنهایی می تواند دستمایه ساخت اثری سینمایی قرار گیرد، از تجاوز گرفته تا دخالت بزرگترها در زندگی فرزندان و حتی مفاسد اقتصادی و برجام و زندانیان سیاسی، گویی برای کارگردان تفاوتی نداشته که حرف فیلم اش در سطح شعار باقی بماند یا این که اندکی جنبه درام به خود بگیرد.