ما مردمانی هستیم که عادت میکنیم به همه‌چیز. انگار کنار آمدن و نجنگیدن در ذات ماست. انگار دائم لبخند زدن و هیچ نگفتن و پذیرفتن جزئی از ماست که بدون آن می میریم. ما مردمانی که دهانمان را بسته اندو گوشهایمان و چشمانمان را و ما با پذیرفتن کمک کرده ایم به آنها. ما مردمانی که هر بلایی سر خودمان و جامعه بیاید می پذیریم و فراموش میکنیم. من از فراموش کردن خسته و بیزارم. من از پذیرفتن این همه دروغ ، ابتذال،سطحی بودن، زور و ترس و هزار چیز دیگری که به آنها عادت کرده ام بیزارم. من از اینکه آرام آرام همان شکلی شوم که آنها میخواهند بیزارم. من از این همه انفعال بیزارم.