دوستان و همراهان عزيز در اين روزهاى سرشار از غم و اندوه بسيار با خودم در ستيز بودم تا عقل و احساسم مرا در راهى قرار ندهد تا بعداً پشيمان و شرمنده گردم از پيامم چون رويه من مدتهاست به دلايلى اين بوده كه هيچ پيام تسليت و تبريكى ننويسم يكى از استدلالهايم اين بود كه به لطف فضاى مجازى همه از اين اخبار مطلع ميشدند و گاهى حجم اخبار يكسان كسالت بار است اما در شرايط كنونى چنان غم عميقى را مانند همه شما احساس ميكنم كه بر خود مسلم ديدم كه همراهيم را اعلام نمايم و اميداورم روزى فرا رسد كه همه افراد جامعه بتوانند خواسته هايشان را با صداى بلند به گوش مسئولان برسانند و اگر مصيبتى رخ داد حداقل در امنيت عزادارى كنند