فیض شریفی: بحث امروز ما شمس لنگرودی است شمس لنگرودی 26 آبان ماه 1329 در شهر لنگرود به دنیا آمد. شمس دوران ابتدایی و دبیرستان را در لنگرود سپری کرد .او در همان اوان جوانی به شعر و شاعری علاقمند بود و با تاسی از فریدون توللی، نادرپور و سیاوش کسرایی با شعر نو آشنا شد. شمس در 1349 به مدرسه ی عالی بازرگانی رشت پذیرفته شد و در همین اوقات با شعر شاملو اخت شد و مدتی به شیوه ی شاملو شعر سرود. سال 50 با شعرهای بوهمی بودلر و 53 با شعر لورکا دریچه ای برای ارتباط با ادبیات جهان می یابد. او در سال 52 در مدارس رشت تدریس می کند و مدتی در وزارت کشاورزی کار می کند سپس به تهران می آید و در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به کار می پردازد. سال 58 ازدواج می کند. در همین سال هم از کانون اخراج می شود. سال 61 دستگیر می شود . نخستین کتاب شعر شمس، رفتار تشنگی و دومین در مهتابی دنیا، پس از آن خاکستر و بانو، جشن ناپیدا، قصیده ی لبخند چاک چاک، چتر سوراخ، اشعاری برای تو که هرگز نخواهی شنید، نت هایی برای بلبل چوبی، پنجاه و سه ترانه ی عاشقانه، باغبان جهنم، ملاح خیابان ها، لب خوانی های قزل آلای من، رسم کردن دست های تو ،شب، نقاب عمومی است، می میرم به جرم آن که هنوز زنده بودم و حدود 12 دفتر شعر دیگر از شمس چاپ و منتشر شده است. شمس کارهای تحقیقاتی بسیاری دارد که مهم ترین آنها چهار جلد کتاب تاریخ تحلیلی شعر معاصر ایران است. شمس لنگرودی مثل شاعران پیشاوندی خود از شعر کلاسیک شروع کرد و بعد به شعر نیمایی و سپید رسید. شعر شمس راه میانبر میان وزن عروضی و موسیقی شعر فروغ فرخ زاد و شعر شاملو است. یکی از شاخصه ها و شگردهای اشعار شمس رجعت دادن زبان به خاستگاه بدوی اسطوره یا باستانگانگی است که گاهی در لحن حماسی و تهاجمی و مقتدرانه شاعر ظهور می کند و گاهی با کلمات و ترکیب های تصویری و زمانی در اسالیب و نحوه ی بیان شاعر پدیدار می شود : شرمی و وحشتی چندان آزارشان می داد که گناهکار بنده ای در آستانه ی خداوندان بیمار که جنون از پرتگاه اهورایی شان بیرون افکنده باشد لحن مقتدرانه و واژگانی کهن مایه چون ( آستانه ی خداوندان، پرتگاه اهورایی و جنون ) شاعر را به نحوی به گفتاری باستانی نزدیک کرده است. همچنین است اشاراتی که شاعر به ( پروتئوس، ایوب، روئینه تن، مجنون، یوسف، شام آخر، موسی، مریم و نوح ) می کند. ..تلمیحات و اشاراتی به اسطوره های سامی و ایرانی مبذول کرده است که شامل اسطوره پردازی می شود. اسطوره هایی که به ظاهر متبدل اند و شاعر قصد ندارد شخصیت آنانرا دگرگون کند :مثل مجنون و یوسف :" کامنت👇👇