تلاش علی حضرتی در فیلم اول برای ساختن اثری متفاوت که خاص و گوش نواز و چشم نواز باشه واقعا قابل تحسینه بخصوص در روزگار سری دوزی در سینمای ایران ، گروه آرتیست سازنده برای رسیدن به هارمونی ذهنی کارگردان که البته به شدت تحت تاثیر تارکوفسکی و برگمان بوده زحمت مضاعف کشیدند تا همه چیز بدیع به نظر برسه و این کاملا مشهوده ، فیلمبرداری مسعود امینی تیرانی فوق العاده است شاید سینمای ایران صاحب مهرداد فخیمی دیگری شده ، صحنه پردازی کاملا فکر شده است و بازیگران کم تعداد فیلم خیلی به چشم میان ، مرتضی ضرابی با وجود حضور کوتاه کاملا درست و دلنشینه ، حامد کمیلی انتخابهای درستی میکنه و خودش میدونه چقدر خوبه و البته میدونه که منم میدونم ،غزل شاکری که کلا همیشه خوبه هم در تاتر و هم در سینما هیچوقت بازی بد یا حتی متوسط از غزل ندیدم حتی در آثار معمولی ، غزل به اندازه و اصولی بازی میکنه و البته خودش از جادوی صداش کاملا آگاهه ، ولی در مورد هنگامه قاضیانی کلا نمیدونم چی باید بنویسم که حق مطلب ادا بشه ، هنگامه عجیب بازیگریه ، یک تشخص ترسناک داره و نگاهی که هیچ چیزی نمیشه ازش حدس زد مگر اینکه خودش بخواد ، هنگامه با حس حضور فوق العاده اش به طرز عجیبی تماشاگرو درگیر خودش میکنه و به نظرم الان در نقطه ی کمال بازیگریش قرار داره امیدوارم سینمای ایران برای این بازیگر بیشتر بنویسه و بیشتر بسازه و البته جسارت ساخت آثاری از جنس سازهای ناکوک هم بیشتر بشه . پی نوشت : انتخاب عکس به دلیل دوست داشتن خواهرانه ی فیلم بود