علی فیلم بین

هم گناه گام قابل قبولی برای مصطفی کیایی در زمینه ی سریال سازی به حساب میاد
ویژگی فیلم های کیایی، ریتم مناسب و بازی خوب بازیگران بودن که اینجا هم تقریبا این اتفاق افتاده
ریتم مناسبه و موقعیت ها بیهوده کش داده نمیشن ولی درباره ی بازی ها باید بگم که مهدی پاکدل، روشنک گرامی، سوگل خلیق و در صدر همه احسان کرمی واقعا بد بود!
مهدی پاکدل در لحظه ی اوج ماجرا که قراره با راز قاتل بودنش با خانواده ی هدیه رو به رو بشه، بازی فوق العاده بی حسی به جا گذاشته از خودش
روشنگ گرامی هم که کلا حوصله ی بازی کردن نداره و فقط با حفظ کردن دیالوگ جلوی دروبین اومده بود
سوگل خلیق هم برای این نقش باید یاغی گری بیش تری رو به نمایش میذاشت که این با صورت آروم و ظاهر معصوم اش جور در نمیومد و انتخابش برای این نقش مناسب نبود و احسان کرمی هم که اصلا بازیگر نیست و حتی وقتی فهمید نیکی بهش دروغ گفته، واکنشش فوق العاده مصنوعی بود
رویا تیموریان، هدیه تهرانی، افسانه چهره آزاد، حبیب رضایی و محسن کیایی هم بازی های معمولی ای داشتن
بازیگران نقش سارا و هدیه خوب بودن، مسعود رایگان و هنگامه قاضیانی هم قابل قبول بودن ولی بهترین ایفای نقش سریال، بدون شک پدرام شریفی بود که پیمان رو متفاوت بازی کرد
پرویز پرستویی هم با اینکه در هم گناه بازی آنچنان درخشانی نداشت ولی این حد از بازی اش هم باز تقریبا از همه ی بازیگران سریال بهتر بود!
مشکل نقش فریبرز به شخصیت پردازی پلیس برمیگشت که باید دقیق تر پلیسی که بین احساس و کارش احاطه شده رو به تصویر میکشید
به طور مثال من به عنوان مخاطب، اصلا متوجه نشدم که چطور با هوش یک پلیس جور در میاد که اینطوری به پرویز اعتماد کنه! اون هم پرویزی که در قسمت اول دیدم که فریبرز اصلا بهش اعتماد نداشت!
کارگردان میتونست کمی از تمرکز روی بخش های احساسی و عاشقانه کم کنه و با پرداختن بیش تر به پرونده ی گورکن، کشش و جذابیت رو دو چندان کنه
هم چنین راز پنهان شده از فریبرز هم کافی پرداخته نشده بود و فقط در همین حد باید قانع میشیدم که خانواده صبوری اصالت شون براشون خیلی اهمیت داره!
ضعف دیگه هم غافلگیری هندی در یکسری بخش هاست مثلا پیدا کردن پسر بعد از سالها یا اینکه فریبرز میفهمه نیکی دخترشه با سلیقه ی من جور نبود
عشق بخش آرمان و زیبا جزو بخش های خوب هم گناه بود چرا که این مفهوم رو میرسونه که عشق دلیه و لزوما با سن و سال کاری نداره
ایده ی بخش فرهاد و هدیه هم نسبتا خوبه، اینکه فرهاد بعد از سالها برگشته تا از عذاب وجدانش کم کنه سوژه ی بدی نیست که اصلی ترین ایراد این بخش بازی بد پاکدل هست ولی در عوض هدیه باور پذیر موقعیت هاش رو در آورده
در کل مهم ترین نقطه قوت هم گناه، ریتم مناسبش هست که تونسته مخاطب پسند ظاهر بشه
ولی اصلا با یک شاهکار طرف نیستیم و معتقدم که اتفاقا فیلمنامه جای کار زیادی داشت ولی برای یکبار میشد به تماشای کار نشست و خسته نشد