علی فیلم بین

قصر شیرین از فیلم های تفکر برانگیز روی پرده به حساب میاد...
فیلمی نسبتا خوش ساخت و سخت به لحاظ کارگردانی که هدف اصلی اش نشون دادن تحول یک پدر در نگرش به بچه هاشه...
روند و ریتم فیلم نه کند هست و نه تند...
در واقع میشه گفت ریتم مناسب و یک دستی داره و قصه رو بدون لکنت تعریف میکنه و از همون سکانس های اول به کل ماجرا پی نمی بریم، بلکه قراره توی طول فیلم به مرور متوجه بشیم...
به نظرم یه کم داستان کم کشش روایت میشه یعنی حوادثی که قراره سیر تحول پدر رو شکل بدن، زیاد موثر و قوی طراحی نشدن...
ولی بازی های فیلم تا حدودی باعث شده کم تر این ضعف به چشم بیاد.
خوبی فیلم نامه ی قصر شیرین در اینه که نکته ی زاید نداره و هیچ اتفاقی توی فیلم بدون منطق و سوال تموم نشد مثلا آخرای فیلم که برادر های شیرین میان سراغ جلال، بعد از درگیری پسر بچه میگه من بهشون لوکیشن مون رو دادم... یعنی هر اتفاقی توی فیلم نامه منطق محکم و حساب شده داره.
در کل تماشای قصر شیرین تجربه ی دل نشینی هست که برای یک بار دیدن و فکر کردن حتما ارزشمند به حساب میاد!