سید محمد موسوی

راه رفتن روی مُخِ‌ مخاطب !!

"راه رفتن روی سیم" نه تنها به سینما نزدیک نیست؛بلکه در حد یک مستند از یک مستندساز آماتور باقی مانده. شاید کسی که اولین بار دوربین به دست بگیرد و سوژه ای انتخاب کند، نسبت به"احمدرضا معتمدی" بهتر کار کند. این فیلم خامتر و کالتر و عقیمتر از فیلم"قاعده بازی" است. فیلمنامه که هیچ، این فیلم در حد یک اِتود سترون هم جذاب نبود.
در دقایق آغازین فیلم با یک نظریه قدیمی بنام گروه موسیقی زیرزمینی روبرو هستید. گمان می کنید شاید با حضور احمد مهرانفر و سکوتِ خاصِ کاراکترِ "داوود" بشود فیلمی درخور مخاطب ایرانی دید. اندک اندک سکانس هایی بوجود می آیند که شما را قبل از شروع نیمه دوم فیلم، ناامید می کنند. اما باز هم به خود میگویید وجود "هومن برق نورد" و "احمدمهرانفر" و "اندیشه فولادوند" و "حامد کمیلی" می تواند نمک فیلم را بیشتر کند. افسوس که اینگونه نیست.
داستانی بُریده بُریده و جَویده شده؛ موضوعی کلیشه ای؛ریتمی از هم گسیخته و بازی های یَخ و غیرقابل باور. اینها تمامِ چیزی ست که از فیلم دستگیرتان می شود.
هیچ نقطه مثبتی در این فیلم وجود ندارد که دلتان را به آن خوش کنید. نه از بازیگران نه از فیلمبرداری نه از دکوپاژ نه از میزانسن نه از شیوه روایت نه از قصه گویی نه از موضوع،‌از هیچ چیز در این اثر نمی شود بعنوان نقطه قوت نام برد. تنها نوای موسیقی ست که کمی جذاب است. کارگردان حتی نتوانسته درد و دل و گلایه و شکوه بچه های موسیقی زیرزمینی را به درستی بیان کند. شاید احمدرضا معتمدی میخواسته در مقام دفاع از آنها درآید ولی بیشتر این گروه ها را به سخره گرفته تا از ایشان حمایت کند. او حتی مأمور مبارزه با قاچاق مواد مخدر را نیز به سخره گرفته. او حتی قاچاقچیان مواد مخدر را هم مسخره کرده است. کارگردان به گونه ای عجیب در این فیلم؛ لگدپرانی میکند که گویی تمام 360 درجه اطرافش مورد اصابت نادانی و ناپختگی او قرار می گیرند!! آنقدر این اثر عجیب است که نمیدانم چه بگویم...
این اثر آنقدر باگ و گاف دارد که گفتنَ ش از حوصله شما خارج است. تنها یک سوال برای من باقی مانده است. آیا یک کشتی باربری خارجی؛‌ اینقدر که در این فیلم دیده شد؛ بی در و پیکر و بی صاحب است؟ اگر است بگویید من هم خودم را به آنسوی مرزها برسانم و مقیم خارج شوم.