کاوه قادری: به نظر می رسد با پرسش هایی محوری مواجهیم که پاسخ هایشان، به سبب یافت نشدن در درام، یا مبتنی بر حدسیات اند و یا متکی به تأویل و معناتراشی و نمادسازی های اثبات نشده و عینیت نیافته؛ و یقیناً از همین جهات است که فیلم قادر نیست حدیث نفس خالقش درباره ماهی ها را دراماتیزه و به نحوی سینمایی از طریق طناز طباطبایی به عنوان کاراکتر ناظرش عرضه کند.

مرتضی اسماعیل‌دوست: فیلم «مرگ ماهی» از مرگ مادر آغاز می‌شود و در همان ایده باقی می‌ماند اما نویسنده و فیلمساز به جای بهره‌گیری از عناصر سینمای معرفت‌شناسی در میان قاب‌های رنگ و وارنگ فیلمبردارش که از جسد مادر، قدیسی والا ساخته است، گم می شود!

آنتونیا شرکا: «مرگ ماهی» در راستای فیلم‌های پیشین آقای حجازی است و فکر می‌کنم سه‌گانه او با ساخت این فیلم کامل شد. روح‌الله حجازی، ژانر موردعلاقه‌اش را پیدا کرده است و می‌تواند به بهترین شکل ممکن بیانش کند.

محمدحسین شفاعی: «مرگ ماهی» نه حرف صریحی را به طور شفاف بیان می‌کند و نه قصه‌ای نقل می‌کند. این اثر روایت و گزارشی است از فرزندان یک خانواده که با مرگ مادر و وصیت او مواجه شده‌اند. فرزندانی که از نظر فکری و اعتقادی تفاوت‌هایی با هم دارند.

سها خراسانی: حجازی در مرگ ماهی حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد. مضمون مشترک فیلم‌های حوزه خانواده پرداختن به آن چیزهایی است که امروزه برزخ ایرانی سنت و مدرنیته نامیده می‌شود و بازار داغی برای انواع هنرنمایی‌ها ازجمله سینما است.