بابک مهرورز: هنوز سینمای جهان موفق نشده اقتباس معقولی از داستان « جنایت و مکافات » را بر پرده عریض سینما تجربه نماید. اما براهنی در نخستین تجربه کارگردانی اش قصد داشته این قاعده را بشکند و اقتباسی آزاد که محصول تفکر و کلیت جامعه ایرانی باشد را به سینما بیاورد تا ادای دینی به دنیای ادبیات داشته باشد اما به نظر می رسد که تصمیم چندان معقولی نبوده است.

هومن نشتائی: فیلم بدون شک دارای بستری مناسب است. که انتخاب این بستر برای قصه گویی به شدت به باور پذیری و تاثیر گذاری آن کمک کرده است. پل خواب فیلمی نیست که مخاطب را پس زند. و بیننده را تا انتها دنبال خود می کشاند. اما از طرفی بیننده از دیدن این فیلم حیرت نمی کند. پل خواب داستان های تکراری و کلیشه ای و چندین بار شنیده شده را با هم ترکیب کرده و در غالبی جدید ارائه کرده است.

بابک مهرورز: هنوز سینمای جهان موفق نشده اقتباس معقولی از داستان « جنایت و مکافات » را بر پرده عریض سینما تجربه نماید. اما براهنی در نخستین تجربه کارگردانی‌اش قصد داشته این قاعده را بشکند و اقتباسی آزاد که محصول تفکر و کلیت جامعه ایرانی باشد را به سینما بیاورد تا ادای دینی به دنیای ادبیات داشته باشد اما به‌نظر می‌رسد که تصمیم چندان معقولی نبوده است.

ساناز رمضانی: فیلم براهنی مسیر سقوط یک انسان را در سراشیبی حیوانیت به تصویر می‌کشد و گرچه نگاهش فردی است و جز چند تلنگر کوچک، جامعه را از معادلاتش حذف می‌کند، اما درنهایت تصویر گویایی از ویرانی قهرمانش به تصویر می‌کشد.

محمدرضا وحیدزاده: کارگردان در مدیوم سینما نه توانایی و نه قصد آن را داشته است که در معرفی شخصیت اصلی داستان و انگیزه‌های او برای قتل به عوامل فلسفی و روان‌شناختی بپردازد.

مرتضی اسماعیل‌دوست: در «پل خواب» شخصیت‌ها کارکردی در خدمت درام نیافته‌اند و فیلم ضرباهنگ متناسب با درون‌مایه خود را از دست می‌دهد.