یاسمن خلیلی‌فرد: باید اعتراف کنم که پیش از تماشای «شماره 17 سهیلا» هرگز حتا تصور نمی‌کردم که فیلمی که ظاهری این چنین ساده داشت بتواند تا این حد نظر مثبتم را به خود جلب کند و حالا فکر می‌کنم محمود غفاری با خلاقیت، اجرای غیرکلیشه‌ای و تمیزش و مجموعه‌ی درست انتخاب‌هایش به موفقیتی دور از انتظار دست یافته است که امیدوارم ادامه داشته باشد.

مدیسا مهراب پور: می‌توان گفت که «سهیلا شماره هفده»‌اصلاً پایانی ندارد. آنچه در این نسخه در انتهای روایت اتفاق می‌افتد، عملاً نه یک پایان باز که یک بلاتکلیفی بزرگ است که سنگینی‌اش را بر روی لحظات نهایی فیلم حس می‌کنیم و از فیلم دورمان می‌کند.

کاوه قادری: در بعضی اوقات فیلم، که تناسب و پیوستگی با روند کلی فیلم و موتیف متن ندارند؛ ایده‌های منفصل و پراکنده‌ای که به نظر می‌رسد فیلم فقط و فقط برای استفاده شدن از آن‌ها ساخته شده و در نتیجه، به جای اینکه «ایده» در خدمت «فیلم» باشد، «فیلم» فدای «ایده» شده است!

ناهید پیشور: افسوس که این ایده‌های بکر قربانی تلاش فیلمساز برای واقعیت‌گرایی شبهه مستندش شده، بخصوص با تاکید روی نداشتن تکنیک و نرفتن به سمت داستانگویی کلاسیک.

ساناز رمضانی: «شماره ۱۷ سهیلا»، اولین ساخته محمود غفاری است که در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. غفاری فیلم‌سازی است که بیشتر با فیلم‌های کوتاه و مستندش شناخته می‌شود و در این رشته نام موفقی است. اما غفاری برای اولین تجربه فیلم بلند خود به سراغ یک دغدغه اجتماعی که کمتر به آن پرداخته‌شده است رفته است. موضوع اصلی فیلم «سهیلا» معضلات میان‌سالی و مشکلات ازدواج در سنین بالا به‌ویژه برای دختران است.

نفیسه ترابنده: “شماره ۱۷ سهیلا” سوژه مهم و به روزی را دستمایه داستان خود قرار داده است و از این نظر فیلمی ارزشمند است اما تأکید بیش از اندازه بر سبک مستند گونه فیلم نسبت به روایت قصه‌ای دراماتیک به جذابیت فیلم لطمه زده است؛ چراکه این لحن و سبک بیان مستندوار گاهی برای مخاطب خسته‌کننده می‌شود.

حیدر جوادی: از متن فیلم برمی‌آید این است که نوعی کج‌اندیشی زنانه موجب می‌شود در انتخاب همسر در بهار زندگی، بسیاری از زنان وارد زندگی مشترک نشوند و در سنین بالاتر در فاصله 40 تا 50 سالگی وارد بحران جنسی شوند.

سید سعید هاشم زاده: شماره 17 سهیلا فیلم دغدغه‌مندی است، دست روی نقطه‌ای از آسیب‌های اجتماعی گذاشته است که شاید کمتر فیلمی به آن پرداخته و این مهم است اما بنظر می‌رسد.

: سازندگان نباید به این فیلم به شکل یک اثر هنری نگاه کنند و باید این دقت نظر را لحاظ کنند که فیلم آگاهی بخشی ساخته‌اند که خطر بزرگی را به جامعه زنان متذکر می‌شود.

علی دشتبان: گویی این ژست فیلمساز‌های اول سینمای ماست که جامعه خود را تلخ‌تر و بسته‌تر از آنچه هست یا آن‌چه می‌تواند باشد تصویر می‌کنند.