نما در لانگ شات، نریشن در کلوزآپ

اول-شعله ور درباره حسادت است. اما کاراکتر حسود در آن شکل نمی گیرد. فیلم بیشتر به یک فیلم-توریسم شبیه است تا  ادوِنچری(Adventure) پر تحرک. در کارگردانی این فیلم، از آثار قبلی «حمید نعمت‌الله» و در نویسندگی از تیم «مقدم دوست»-نعمت الله بسیار عقب تر است. آب، باد، خاک و آتش عنصرهای سازنده تصاویر شعله ور هستند که با جهان بینی فیلم چفت نشده اند و تنها آتش آن هم در سکانس خواب خوب از آب درآمده است.

دارا حیایی در فیلم سینمایی شعله ور

دوم- قبلا هم به تفصیل پیرامون سینمای« نعمت الله »صحبت کرده و نوشته ام. سینمای او نمونه خوبی برای سینمای دینی است. نعمت الله خوب می تواند معجزه را در سینما به ما نشان دهد. معجزه در سینمای نعمت الاه یعنی اتفاق هایی که در زندگی مدرن به آن شانس یا اقبال می گوییم ولی غافلیم از اینکه به غیر از دست الهی کس دیگری نمی تواند در آن لحظه به کمک ما بیابد. نمونه اش دست «نوید» پسر در حال غرق شدن کاراکتر امین حیایی در فیلم، دستی که در پلان آخر غرق شدن از آن سمت فَنس و حصار(که خود می تواند به معنای مرز دنیا باشد) به این سمت می آید و در این سوی فنس غیر از خدا کس دیگری نیست تا آن را بگیرد. همین ظرایف است که سینمای نعمت الله را شیرین و دیدنی می کند حتی اگر فیلم بدی نسبت به آثار قبلی خودش بسازد.

امین حیایی در فیلم سینمایی شعله ور

«نعمت الله »جز معدود کارگردان هایی در سینمای ایران است که به مرزهای روایت شخصی از دنیا( یا همان چیزی که به آن تئوری مولف می گویند) نزدیک شده است.حال تفصیل این موضوع یا ادعا بماند برای فرصت بهتری.