نقد فیلم سینمایی دلبری

فیلم«دلبری»مانند بسیاری از محصولات ایرانی دارای معضلات بسیاری در فیلمنگاری است اما نشان‌دهنده پیشرفت سازنده‌اش نسبت به فیلم«خانه‌ای کنار ابرها»است و برخلاف آن فیلم از قاب‌های اندازه‌ای برای سینما استفاده می‌کند. از سویی سیدجلال اشکذری در فیلم«دلبری»با وجود لوکیشنی محدود با انتخاب تنوع در زاویه دوربین و اجرای خلاقانه در شیوه روایتگری، معضل رخوت نزد بیننده که قابلیت نفوذ بالایی در ساختار روایی اثر داشته را از بین می‌برد و با وجود تقلید فیلمساز در شیوه بیان از آلخاندرو آمنابار اسپانیایی در فیلم ارزنده و قابل تامل«دریای درون»که از طریق پلک زدن و عدم نمایش کاراکتر اصلی رخ داد، باید از تلاش‌های صورت‌یافته‌اش برای همراهی فیلم نزد مخاطب یاد کرد.

داستان فیلم اشاره به زندگی عاشقانه خانواده‌ای سنتی و معتقد داشته که زن خانه سال‌ها با تمام وجود از میثم، همسر جانبازش که قطع نخاع شده مراقبت می‌کند و در میانه با شهادت مرد در تنهایی خود ساعت‌ها به درددل با میثم دست می‌زند.

در این راستا شاهد سکانس‌های تکان‌دهنده‌ای از ایثار و عشق و دلدادگی هستیم و فیلم به‌خوبی می‌تواند صبوری و رنج زنان عفیف ایرانی را نشان دهد. تلاقی دردهای بی‌هیاهوی رزمنده با جشن ازدواج امیرحسین، برادرزاده‌اش به‌خوبی در خدمت اثر بوده اما فیلم در میانه از تاب می‌افتد و خط سیر هدفمندی را در فیلمنامه طی نمی‌کند. مشکل دیگر«دلبری»مانند بسیاری از آثار دیگر سینمای ایران، وجود دیالوگ‌هایی نامتناسب و بی‌کارکرد بوده که به‌راحتی قابل حذف شدن هستند!