امیر نادری

‏امیر نادری‏
Amir Naderi


امیر نادری، کارگردان، تدوینگر، نویسنده، سال 1324 در آبادان متولد شد.
وی فعالیت هنری خود را در سینما در سال (1346) با عکاسی فیلم آغاز کرد. در سال (۱۳۵۰) اولین فیلمش «خداحافظ رفیق» را کارگردانی کرد.
امیر نادری، جایزه‎ی برنز برای فیلم «آب، باد، خاک» از جشنواره‎ی فیلم دمشق (۱۹۹۱)، تقدیر ویژه‎ی انجمن جهانی کاتولیک برای فیلم «وگاس: بر اساس یک داستان واقعی» در جشنواره‎ی فیلم ونیز (۲۰۰۸)، جایزه‎ی بهترین فیلم انجمن فیلم‌سازان جوان ایتالیا برای فیلم «وگاس: بر اساس یک داستان واقعی» از جشنواره‎ی فیلم ونیز (۲۰۰۸) و جایزه‎ی فیلم‎ساز جوان برای فیلم «وگاس: بر اساس یک داستان واقعی» از انجمن سینما پاریس (۲۰۰۹)، و بسیاری جوایز دیگر را در کارنامه دارد.


سوابق کاری امیر نادری
نویسنده
کارگردان
تدوینگر
نادری برای فیلم وگاس: بر اساس یک داستان واقعی نامزد جایزه‎ی شیر طلایی از شصت و پنجمین جشنواره‎ِی فیلم ونیز در سال (۲۰۰۸) شد و همچنین برای فیلم‎های «دونده» و «آب، باد، خاک» در سال‎های (۱۹۸۵) و ( ۱۹۸۹) برنده‎ی جایزه‎ی بالن طلایی جشنواره‎ی فیلم سه قاره نانت شد.
توقیف فیلم «آب، باد، خاک» و دو فیلم مستند «جستجو ۱» و «جستجو ۲» در تصمیم نادری به مهاجرت از ایران، بی تأثیر نبوده اما وی دلیل اصلی مهاجرتش را هدف همیشگی‌اش در ساخت فیلم، در خارج از ایران عنوان کرده‌است.
«دونده» از سوی تعدادی از منتقدان در فهرست یکی از تاثیرگذارترین فیلم‌های ربع قرن اخیر معرفی شده‌است.
امیر نادری، به عنوان کسی که پایه‎گذار سینمای موج‎نو در ایران بوده، عقیده‎اش را درباره‎ی کسانی که امروز در ایران فیلم سازی می‎کنند، چنین بیان می‎کند: «راستش خیلی کم. اگر فیلمی را دیدید که گفتند من هم دیده‎ام، یقین بدانید چندین‎بار از من خواسته شده و حتی گاهی توسط خود سازندگان و به همراه آنها فیلم را دیده‎ام. در فیلم‎هایی هم که دیده‎ام همه چیز عوض شده. مردم، خیابان‎ها و دیگر تهران، آن تهرانی که من می‎شناختم، نیست. من ٣٢ سال است که از ایران خارج شده‎ام و هرگز در این مدت بازنگشته‎ام. حتی تلفن هم نزده‎ام. خیلی هم ایران را دوست دارم. حتی یک فامیل خیلی کوچکی دارم که اگر یک دلار دربیاورم نصفش را برایشان می‎فرستم و حتی نمی‎دانم که آنها، آن را می‎گیرند یا نه. در مجموع اگر از فیلم‎سازان داخل ایران فیلمی هم دیده باشم در جشنواره‎ها بوده؛ مثل فیلم «گبه». آنچه بیشتر دیده‎ام شیفتگی این بچه‎هایی است که حالا در ایران فیلم می‎سازند. ولی کم دیده‎ام و نمی‎توانم درباره‎اش حرف بزنم. اما فیلم‎هایی که دیده‎ام حتما در هیأت‎های داوری و جشنواره‎ها بوده که دیدم. مثلا فیلم «چندمتر مکعب عشق» را وقتی در ژاپن عضو هیأت داوران بودم، دیدم؛ خیلی جنگیدم که جایزه هم بگیرد. چون بسیار فیلم خوب و قوی و استخوان داری از آب درآمده بود. اما بقیه اعضای هیأت داوران موافقت نکردند».
به گفته‎ی‏ امیر نادری، وقتی «خداحافظ رفیق» ساخته شد، مدتی را زندگی کرده بود تا بداند چه کار می‎خواهد بکند. وی می‎گوید زاده‎ی آبادان است و وقتی به تهران آمده بود تا روز آخر حیران بوده، چرا که خودش را بچه‎ی تهران نمی‎دانسته. وی می‎گوید: «من هیچ وقت تهرونی نشدم و خیلی زود به خوزستان برگشتم. تفاوت ساختن فیلم برای من در ایران و خارج از ایران اینجاست که من اینجا جاه طلب‎ترم. من اهل ساختن فیلم‎های عاشقانه نیستم. توی فیلم‎های من آدمی که آب می‎خواهد، باید دل به دریا بزند. به همین دلیل هم بیرون از ایران بیشتر امکانش را دارم که این مدل فیلم را بسازم و فضا بسیار به اندیشه من نزدیک‎تر است».
نظرات مردم (3 نظر)
سپنتا ملکی
خوب
0 لایک
0 نظر
1396/10/21
سپنتا ملکی
خوب
0 لایک
0 نظر
1396/10/21
سیاوش انصاری
لژیونر سینمای ایران
0 لایک
0 نظر
1396/03/07