محمدصادق باطنی: نفهمیدم چه شد، اما فیلم شروع شد، همه چیز روی دور تند است، دوربین مثل تن گاوی حرکت می‌کند که دیگر سر در بدن ندارد. روایت فیلم غیرخطی است.

محمدصادق باطنی: این توصیف را بارها درباره ابراهیم حاتمی کیا شنیده ایم که «او فرزند زمانه خود است»... و این بار حاتمی کیا در «به وقت شام» برای اثبات این توصیف، یکی از مهمترین اصول فکری خود را زیرپا گذاشته است.

محمدصادق باطنی: کاش منیژه حکمت به‌جای آنکه در نشست خبری به زمین و زمان اعتراض کند و پس از انتخاب و پخش فیلمش در جشنواره فجر از شرکت در این جشنواره ابراز پشیمانی کند، تمام تمرکزش را بگذارد روی استفاده از ابزار هنر برای حرف زدن، تا اینگونه محتوای مدنظرش به تنِ ساختار فیلمش زار نزند.

محمدصادق باطنی: «دارکوب» فیلمی است آکنده از رنج. رنجهایی که در گوشه گوشه ی این شهر ریشه دوانده است و همچون برخورد مدام منقار دارکوب بر تنه درخت در حال ویران کردن جامعه شهریِ امروز است.

محمدصادق باطنی: این روزها سینمای ایران آکنده است از پدرکشی، دخترکشی، بچه کشی و حتی نوزادکشی. فارغ از اینکه قتل هم آدابی دارد و قاتلی هم مرامی می‌طلبد. در یک کلام تابستان داغ تقلیدی کورکورانه است.

محمدصادق باطنی: فیلم سد معبر بر خلاف خیلی دیگر از فیلمهای جشنواره امسال فیلمی خوش ریتم با بازیهای قابل قبول است، اما مشابه بخش اعظمی از فیلمهای امسال فیلمی تلخ و سیاه است.

محمدصادق باطنی: خیلی از اوقات بر عکس آنچه فیلمساز اراده کرده است، احساس برانگیزترین لحظه های فیلم، جز خنده‌هایی تمسخرآمیز واکنش دیگری در مخاطب ایجاد نمی‌کند.

محمدصادق باطنی: کاش فیلمسازهای ما یاد بگیرند اینقدر راحت وقایع رخ داده در خانه کوچک خود را به خانه بزرگترشان یعنی وطن نسبت ندهند.

محمدصادق باطنی: زایمان – مرگ بچه – افسردگی – دوس پسر – گیر ندادن – قضاوت – نکن! – برفا – شام با رضا – حامد: – خیانت کردی؟ – برفا: – توچی؟ – شک – تردید – دعوا – ادامه فیلم ...

محمدصادق باطنی: فیلمی پر از بازی‌های مصنوعی، لوس بازی‌هایی که گویا قرار است فیلم را برای ما بنویسید لطیف (بخوانید سخیف)

محمدصادق باطنی: جانبارانی که تمام آرزویشان زندگی کردن مانند بقیه و خروج از آسایشگاه است، اما چه کنند که خانواده هایشان از پس نگهداریشان بر نمیایند.