محمدرضا کردلو: «به وقت شام» یعنی به وقت شام، یعنی به وقت این 5، 6 سال، یعنی به وقت زمانه خود. یعنی فارغ نبودن از اتفاقاتی که دور و برمان می‌گذرد و یک کارگردان چگونه می‌تواند عکس‌العمل خود را نسبت به آنها نشان دهد؛ جز با فیلم ساختن؟!

محمدرضا کردلو: «عرق سرد» به بهانه‌ی نمونه‌ای خاص و تقریبا استثنایی یک قانون کلی را به چالش کشیده است. فیلم سهیل بیرقی در فرآیند ایجاد این چالش، کنایه‌های سیاسی و اجتماعی کم ندارد. اساسا گویی کنایه‌های سیاسی اولویت بالاتری نسبت به پرداختن به نقد اجتماعی داشته‌اند، آنهم در سطحی کاملا کلیشه و دمده شده.

محمدرضا کردلو: سینمای جنگ سینمای غریبی است. آنقدر که در نمایش دفاع، موقعیت جعرافیایی آن گاهی ما را از موقعیت تاریخی غافل می‌کند. جبهه، خاکریز، دوکوهه، ابوقریب و ... همه موقعیت‌های مکانی‌اند. تعریف جنگ در موقعیت‌های جغرافیایی و بی‌توجهی به تاریخ وقوع آن، نکته‌ای است که در آسیب‌شناسی سینمای دفاع‌مقدس قابل توجه است.

محمدرضا کردلو: البته ما نمی‌توانیم «موسی» در «لاتاری» را به عنوان نمادی کامل از همه‌ی آدم‌های رزمنده و جبهه رفته و مذهبی قبول کنیم، چرا که «لاتاری» در نمایش برخی از وجوه آدم‌های این قشر اغراق و کمی تحریف هم دارد.

محمدرضا کردلو: گرچه نشان دادن بخش‌های غیرتکراری و ایام نوجوانی و جوانی آوینی برای یک پرتره در این سطح قابل توجه و قابل تحسین است، اما به چه قیمتی؟! آیا غلبه این فضا و توجه نکردن تام به تغییرات آوینی قابل قبول است؟!

محمدرضا کردلو: «دورهمی» یک حرکت خلاف جریان معمول در تلویزیون است. زمانی که می‌تواند با یک گفت‌وگوی معمولی خلأ بسیاری از برنامه‌های اجتماعی را در تلویزیون با نقدهایی صریح پر ‌کند. نقد صریح به سیاست، اقتصاد و اجتماع آن هم با زبان طنز اگرچه ساده به نظر می‌رسد اما معمول نیست.