محمد رضوانی‌پور: «عرق سرد» به دلیل فرومایگی بیش از حدش در فرم، مایه بی‌اعتباری سینمای اجتماعی ایران است و از همین‌رو فمینیسم را هم لوث می‌کند.

محمد رضوانی‌پور: در «بمب؛ یک عاشقانه» قصه‌گویی جای خود را به پرورش شخصیت‌ها و مکث و تأمل بر موقعیت‌های خاص زندگی آنان داده است. تمرکز درام نه بر پیش‌بردن سیر طولی حوادث بلکه بر گسترش عرضی موقعیت‌ها و ملموس‌کردن تدریجی کاراکترها و چالش‌های درونی‌شان برای مخاطب است.

محمد رضوانی‌پور: «تاریخ دراماتیک» عبارتی است که بعضا به «ماجرای نیمروز» نسبت داده می‌شود درحالی‌که دومین فیلم محمد حسین مهدویان نه به قلمرو تاریخ ورودی جدی پیدا می‌کند و نه در به‌ثمررساندن یک داستان دراماتیک کاری از پیش می‌برد.

محمد رضوانی‌پور: بالابردن ظرفیت شوخی و دوم، ساده گرفتن این دنیای پیچیده نمای مضحک! و اصلاً همین پیام‌های شگرف کافیست تا ادعا کنیم «خوب، بد، جلف» به عنوان یک اثر هنری، مسئولیت اجتماعی خود را به مراتب بهتر از بسیاری فیلم‌های اجتماعی به انجام رسانده است!

محمد رضوانی‌پور: کاش سازندگان فیلم می‌توانستند کمی از شیفته‌گی خود به اثر کاسته و با الصاق عبارات سنگین و کمرشکنی چون «نگاهی مدرن به داستان کهن تاریخ بشر» به فیلم، موجبات سرگرمی مخاطبان سینماشناس را فراهم نکنند.

محمد رضوانی‌پور: کاتارسیس شخصیت؟! خیر. این پایان‌بندی صرفاً باعث ابتر ماندن پیرنگ و همچنین بی‌جواب ماندن سؤالات تماشاگر از فیلم است.

محمد رضوانی‌پور: فیلم هرچه جلوتر رفته و کُدهای امروزی‌تری ارائه می‌دهد، مخاطب را به این نتیجه‌گیری سوق می‌دهد که این دنیای وهم‌آلود نه‌تنها خیلی هم غریب نیست بلکه حتی شباهت‌هایی به دنیای معاصر دارد!

محمد رضوانی‌پور: بدون تاریخ بدون امضاء برخلاف انبوه آثار سینمای اجتماعی ایران و فضای سیاه اما باسمه‌ای تصویر شده در آن‌ها، موفق است تا مخاطب را درگیر موقعیت‌ها و چالش‌های دراماتیک خود کند.

محمد رضوانی‌پور: واقعاً چرا فیلمساز پیش از ساخت اثرش به این مسئله فکر نکرده که فیلم‌نامه «ماجان» فاقد بداعت، اصالت و جاذبه‌ای است که بتواند با تکیه بر آن، در حد و قواره یک درام متوسط سینمایی ظاهر شود؟

محمد رضوانی‌پور: چرا باید با بهره‌گیری از ظرفیت‌های بومی سینمای آذربایجان، فیلمی تولید کرد که دربردارنده تصویری مغشوش و عقب‌مانده از مردان و زنان آذری است

محمد رضوانی‌پور: کسی که سال‌هاست به عنوان پرچم‌دار سینمای واقع‌گرا و اجتماعی ایران شناخته شده اکنون اثری ساخته با ساختاری به شدت تصنعی و مضمون زده که به واقع خارج از دایره سینمای رئالیستی قرار می‌گیرد.

محمد رضوانی‌پور: مشکل اصلی، نبود پیوستگی و انسجام بین ماجراهاست که به علت عدم پیوند‌شان با ساختمان اثر، خارج از قالب استاندارد یک درام سینمایی قرار می‌گیرند.