فراتر از انتظار

بعد از شروعی بسیار بد در جشنواره، فیلم دومی که به تماشای آن نشستم «سرو زیر آب» بود. قبل از جشنواره هم این فیلم جزء کنجکاوی‌های من نبود، و مشتاقانه به سراغ فیلم نرفتم. آن هم بعد از یک شروع ناامید کننده. و انتظار بالایی هم از فیلم نداشتم. اما با شروع فیلم، طراحی صحنه و فضا من را مجذوب خودش کرد. مقاومت می‌کردم در برابر دوست داشتن فیلم، اما فیلم بر من پیروز شد. چیزی که از همه بیشتر من را مسحور این فیلم کرد، طراحی صحنه، طراحی لباس و طراحی فضای کار بود. طراحی‌ای با جزئیات و پر از ریزه کاری هایی که حتی به چشم نمی‌آید. و این مسئله بدون شک، کمک بسزایی به باور پذیری فیلم کرده است. اما چیزی که موجب دیده شدن این طراحی صحنه شده، فیلمبرداری کار است. فیلمبرداری‌ای پر از حرکات نرم دوربین و استفاده از نماهای قاعده‌مند. انتخاب نماها باری به هر جهت نبوده و کارگردان سعی کرده در تمام نماها از علم زیبایی شناسی نیز استفاده کند. پلان های ضبط شده همه هدفمند بوده و همه به دل می‌نشیند. یکی دیگر از سختی های این فیلم، استفاده بسیار زیاد از نماهای لانگ شات است، که طراحی صحنه عظیمی را می‌طلبد. و در کنار اینها تدوین خوش ریتم، این نماها را کاملا به دل مخاطب می‌نشاند. اما برای کاری به این عظمت، بعضی از "سوتی"ها قابل بخشش نیست. مانند نفس کشیدن جنازه‌ها، که چندین بار در فیلم شاهدش بودم.

مینا ساداتی در فیلم سینمایی سرو زیر آب

اما از اینها بگذریم، می‌رسیم به فیلمنامه. با فیلمنامه ساده‌ای سر-و-کار نداریم. این قصه پر از پیچیدگی های روایی و قصه های از هم جدای به هم مرتبط است. و حفظ انسجام بین اینها نیاز به تمرکز و تحقیق بالایی دارد. که خوشبختانه انسجام در فیلم حفظ شده و مخاطب لحظه‌ای از فیلم جدا نمی‌شود. با وجود تمام پیچیدگی‌ای که این قصه دارد، اما مخاطب را دچار سردرگمی نمی‌کند. قسمت هایی بود که فیلم ریتم خود را از دست بدهد، اما می‌شود از آنها چشم پوشی کرد.

مسعود رایگان و بابک حمیدیان و رضا بهبودیدر فیلم سینمایی سرو زیر آب 

فیلم حرف برای گفتن زیاد دارد، و خوشبختانه درگیر شعار دادن نشده است. یکی از مهم ترین مسائل که در فیلم به آن پرداخته شد، تقابل ادیان و خصوصا اسلام و زرتشت بود. که بدون توهین و با نگاهی عادلانه و بدون قضاوت، روند اتحاد این دو دین را در فیلم به تصویر کشید. فیلم قدمی رو به جلو برای ایران برداشت. در این فیلم به نحوی ایران بزرگ نشان داده شده بود که مخاطب عاشق کشورش می شد. و این بزرگ نمایی بدون شعار و اغراق بود.

اما یکی از نکات ضعف، دیالوگ های پایانی فیلم بود. که تمام مفهومی که مخاطب باید از فیلم درک می‌کرد را در چند جمله خلاصه کرده بود. و می توان گفت تمام معنای فیلم با چند دیالوگ پایانی به خورد مخاطب داده شد. که ایکاش در نوشتن دیالوگ های پایانی ظرافت بیشتری خرج می‌شد.

بابک حمیدیان در فیلم سینمایی سرو زیر آب

یکی از امید های جشنواره امسال «سرو زیر آب» است. که هر مخاطبی با هر اعتقادی می‌تواند به تماشای فیلم بنشیند و از بازی خوب بازیگران و فیلمنامه منسجم و فیلمبرداری خوب و طراحی صحنه با جزئیات لذت ببرد. در سانسی که من فیلم را به تماشا نشستم، هیچ کدام از عوامل حضور پیدا نکردند. اما مردم فیلم را تشویق کردند. که قطعا این فیلم استحقاق تشویق را داشت.