برخی چنین‌اند که بلندیِ خود را در پستی دیگری، دیگران می‌جویند ...! به هزاران زبان فریاد می زنند که : تو نرو تا ایستاده‌ی من، بر تو پیشی داشته باشد ...! این گونه آدم‌ها، از آنرو که درنقطه‌ای جامد شده و مانده‌اند؛ چشم دیدن هیچ رونده و هیچ راهی را ندارند ...! کینه توز، کینه توز؛ مارِ سر راه ! ای بسا که راه، همان فرجامی را بیابد که ایشان پیشگویی کرده‌اند اما نمی توان به گفت و نگاه ایشان خوشبین بود ...! گفت‌ِشان از بخل‌شان برمی‌خیزد، گرچه برخوردار از پاره‌ای حقایق هم باشد ...! پس در همه حال کینه است که در دل‌هاشان سر می‌جنباند، هراسِ از دست دادنِ جای خود ...! #محمود_دولت_آبادی جای خالی سلوچ