جستجو در منظوم برای «همایون ارشادی»

نیوشا ستاری: سامان مقدم این بار نتوانسته مانند آثار گذشته‌اش که هرکدام حرف تازه‌ای برای گفتن داشتند، موفق عمل کند و یک عاشقانه ساده در حد یک عاشقانه ساده ایرانی باقی مانده است.

امیر اهوارکی: در دوران غلبۀ فمینیسم و زن‌سالاری وافر، ساخت چنین فیلمی که وقاحت زنان و صبر شوهران را برای حفظ خانواده نشان می‌دهد شجاعت فراوان می‌خواهد.

نازنین صادقی: با همه این ها، زندگی با چشمان بسته فیلم خوبی است.فیلمی که از همه نقطه کور صفحه های حوادث روزنامه های این روزها و دخترانی که به دست پدر و برادر کشته می شوند گره گشایی می کند.

افشین علیار: فیلم ماحی با نادیده گرفتن ضعف‌های فیلمنامه‌اش، کارگردانی به قاعده‌یی دارد از این جهت که فیلمساز به دنبال ماجراهای عشقی و خیانت و سیاه نمایی نرفته است بلکه کوشیده در بستری مناسب آسیب‌های اجتماعی را البته در ابعاد گسترده به تصویر بکشد.

: توجه به عنصر سرگرمی که یکی از حلقه‌های مفقوده سینمای ایران است و درگیر کردن مخاطب در یک فضای مفرح و اشاره به زندگی زناشویی که چه آسان می تواند پا بگیرد و یا از هم بپاشد.

حیدر جوادی: «ایتالیا،ایتالیا» بدون هیچ جهت گیری رادیکال سرسختانه شبه زیست شبه زناشویی روشنفکران تهی معاصر را نقد می‌کند روشنفکرانی که نمونه‌هایشان را در آثار مهرجویی می‌توان جستجو کرد.

دامون قنبرزاده: فیلم به جز فیلم‌برداری مسعود سلامی و نماهایی چشمگیر با تم خاکستری، هیچ‌چیز دیگری ندارد تا با تکیه به آن بتوان گفت با فیلم خوبی طرف هستیم. داستان لاغر و ضعیف فیلم با ریتمی کند و خسته‌کننده، تا به انتها برسد، دل آدم را آشوب می‌کند و شاید تنها از این جهت بتوان به آن واژه‌ی «دلی» را نسبت داد!

محمد امیرجلالی: فیلم به هرمسئله‌ای که فکر کنید چنگ می‌زند. مسائلی همچون قضاوت، رانندگی، فضای مجازی، روشنفکران، شرایط هنرمندان امروز و غیره که صرفا آن‌ها را خطابه‌وار از زبان شخصیت‌ها به بحث می‌گذارد. پر واضح هست که همه ما نیت فیلم‌ساز را می‌فهمیم و می‌دانیم که دارد این افراد را مورد نقد قرار می‌دهد اما مشکل اصلی رو بودن این ماجرا است.

میثم کریمی: داستان « یه عاشقانه ساده » به حد کافی تکراری و خسته‌کننده است که تماشاگر حوصله تحمل آن را نداشته باشد، اما پایان‌بندی کاملاً بی‌منطق فیلم، تیر خلاصی است بر پیکره تماشاگر.

مرتضی کوه مسکن: فیلم سرو زیر آب فیلم پر هزینه و پر بازیگری است که حس می‌شود کارگردان به دلیل نداشتن فیلمنامه که عنوان می‌شود 16 بار هم بازنویسی شده حتی برای کوچکترین نقش‌ها هم دست به دامان بازیگران چهره شده در صورتیکه به راحتی می‌توان ستاره اسکندری, مینا ساداتی, هومن برق نورد و همایون ارشادی را از فیلم حذف کرد بدون اینکه به اصل داستان لطمه‌ای وارد شود.

مصطفی مرشدلو: فیلمی فاقد بُعد فکری و اندیشگی جدی بوده و حداکثر در حد غرولندها و غرغرهای متداول در سطح جامعه باقی می‌ماند و به فراتر از آن نمی‌رود و هیچ ایده روشنی برای برون رفت از وضعیت آشفته‌ای که ترسیم می‌کند نداشته و در نهایت با یک انتحار وادادگی خود را فریاد می‌زند.

نفیسه ترابنده: ناخواسته فیلمی جاده‌ای است و همانند لوکیشن فیلم، فضایی سرد و خشن دارد. فضایی که در آن شخصیت‌های داستان هرکدام به نوعی محکوم به نابودی هستند. جامعه‌ای که فیلم تصویر می‌کند ناامن است.