جستجو در منظوم برای «رضا عطاران»

هادی صداقت‌نژاد: عطاران با همان نگاهی که به شخصیت یک معتاد در "بزنگاه" داشت فیلمنامه "دراکولا" را نوشته و فقط تنها کاری که انجام داده این است که در کنار قرار دادن شخصیتهای مختلف اجتماع در برابر این معتاد، یک خون آشام را هم به داستان وارد کرده است

سمیرا افتخاری: دراکولای ایرانی به معنای واقعی ایرانیزه شده است؛ اینجا نه از ترس خبری هست و نه از هیجان، بلکه بیشتر لحظات خنده‌داری است که حتی نمی‌شود نام کمدی روی آن نهاد.

نرگس جهانبخش: پیمان قاسم خانی در اولین فیلم بلند سینمایی خود فیلم آبرومندی را در سینمای کمدی ساخته است. فیلمی که پر از لحظه‌هایی با شوخی‌های جذاب است. ارجاعات مختلف چه به جهان سینما چه به موضوعات اجتماعی چه به سریال‌ها و فیلم‌ها موفق سینما بسیار است.

ساناز رمضانی: «پا تو کفش من نکن» بدترین انتخاب برای یک خانواده و تفریحشان است. موضوع، عوامل و تبلیغات این فیلم هم به‌گونه‌ای نیست که انتظار فروش زیادی از آن داشت.

محمود نامی: « سلام بمبئی » را باید بعد از 37 سال، یک پدیده و نوآوری خواند، لذا نقد چنین فیلمی بر پایه نرم ها، معیارها، پارامترها، شاخص های سینمائی و سنجش آن با خط کش سینما ره به جائی نخواهد برد.

نرگس جهانبخش: نهنگ عنبر 2 تنها یک محصول پلشت عرضه شده برای جذب پول یک یا دو هشتادم جمعیت کشور است و البته امثال ما که برای رسانه‌های مختلف در حال نوشتن هستیم.

محسن ظهرابی: سلام بمبئی یک فیلم عشقی است که برخی از مؤلفه‌های این ژانر را در ساختار خود گنجانده است. الگوی عشق پسر فقیر به دختر ثروتمند تاریخچه‌ای طولانی در سینمای هند و همین سینمای خودمان دارد.

مدیسا مهراب پور: «نهنگ عنبر، سلکشن رؤیا» حتی دیگر خنده‌دار و حال خوب کن هم نیست و به‌جز چند صحنه بامزه مثل تقلید دست جمعی از کلیپ و رقص مایکل جکسون چیز دیگری برای ارائه ندارد.

علی سالاری نسب: هزارپا تصویر سازی خوبی از اوایل دهه هفتاد داشت،فیلمی در ژانر کمدی که با شیرینی‌ها و جذابیت‌های خاص خودش باعث شادی و لذت مخاطب در طول فیلم می‌شود که دیدن آن خالی از لطف نیست.

وحید اسلامی: در واقع فیلم سینمایی «هر چی خدا بخواد» قرار بوده کمدی باشد اما این گونه روایت کمدی، حتی کوچک‌ترین کششی را برای دنبال کردن ماجرا از سوی تماشاگر ایجاد نمی‌کند.

جواد محرمی: فیلمی که به لحاظ سینمایی در نقطه مقابل سینمای شبه‌روشنفکری ایران قرار می‌گیرد و خوشبختانه تلخکام کردن و ناامید کردن مخاطب بیچاره ایرانی را رسالت اصلی سینما فرض نکرده است.

آریان گل‌صورت: عطاران که متخصص به هجو کشیدن مناسبات اجتماعی غلط جامعه ما است، به نظر می‌رسد که این بار در دراکولایش تنها به ایده اولیه‌ای که در اختیار داشته قانع شده و بی‌حوصله‌تر از آن بوده که تلاش چندانی برای پرداخت خلاقانه آن بکند.