عباس نصراللهی: «بدون تاریخ، بدون امضا» قصه‌ای سر راست و بدون پیچیدگی خاصی را داراست، اما در همین سر راست بودن می‌تواند تعلیق ایجاد کند، گره بیفکند، شخصیت‌هایش را درگیر نماید و بیننده را با تمام این‌ها همراه کند.

میثم کریمی: «بدون تاریخ، بدون امضاء» را می‌توان به جهت بازی بازیگرانش و در رأس آن، نوید محمد زاده تماشا کرد و از آن لذت برد. اما فیلم در بخش فیلم‌نامه و منطق روایی ، مخصوصاً در نیمه دوم به لکنت می‌افتد و پایان‌بندی اثر نیز اشتباه اثر را تکمیل می‌کند. پایان‌بندی که تأثیرپذیری فراوان آن از اثر اصغر فرهادی انکارناپذیر است. با این تفاوت که در اینجا پایانِ باز تأثیر زیادی بر مخاطب ندارد به دلیل اینکه خود فیلم هم تکلیفش را باشخصیت اصلی داستانش نمی‌داند. شخصیتی که فداکار است، فداکارتر می‌شود و درنهایت به نقطه‌ای می‌رسد که دچار یک جنون برای فداکاری مفرط می‌گردد؛ بی‌آنکه منطق روایی آن مشخص‌شده باشد و سرنخ‌هایی در طول داستان در اختیار مخاطب قرارگرفته باشد.

ساناز رمضانی: را می‌سازد. نیازی هم نمی‌بیند که زیاده‌گویی کند، مرد عمل است. این موجز بودن در روایت جلیلوند هم جاری است. او داستانش را با ترسیم همه جزئیات بدبختی‌های شخصیت‌هایش بی‌جهت کش نمی‌دهد. به‌جای نمایش گریه و آه و ناله، قهرمانی را نشان می‌دهد که از پدر پیرش مراقبت می‌کند. قهرمان جلیلوند مثل نادر «جدایی نادر از سیمین» پرمدعا نیست، ساکت است و کارش را انجام می‌دهد. «بدون تاریخ، بدون امضا» پزشکی را نشان می‌دهد که به سوگندش وفادار است، اما ورای همه این‌ها یک انسان است. پزشکی که نه‌تنها در سینما بلکه در زندگی واقعی هم کم‌کم داشت فراموش می‌شد.

حدیث دانایی‌کیا: باید اعتراف کرد که کارگردان موفق شده قاب‌هایش را طوری ببندد که پس‌زمینه‌، زشت‌ترین اجزای موجود بر روی کره زمین را شامل باشد. حتی خیابان‌های فیلم هم حتی‌المقدور آسفالتش توسط ماشین آسفالت‌تراش به صورت راه راه درآمده است.

مسعود غزنچایی: فیلم، قصه‌ای بسیار ساده و خطی دارد و هیچ گره‌افکنی ندارد و بی‌دلیل، بارها اطلاعاتی را که مخاطب می‌داند، برای او تکرار می‌کند و با ریتم کندش، لحظات خسته‌کننده‌ای را برای مخاطب رغم می‌زند.

علی نیکجو: اخلاقِ ارج نهاده شده، هنگامی به چالش کشیده می‌شود که در کشاکش با حادثه‌هایی ناگهانی باشد‌، حادثه‌هایی در جهانِ مدرن که اتفاقا در نظر جلیلوند بر اثر نادیده گرفته شدن «امرِ اخلاقی» به وجود آمده‌اند.

مریم حبیبی: گویی کارگردان می‌خواهد که از مقوله‌ای مغفول در جامعه سخن بگوید. اما اگر این هدف را از فیلم بگیریم با سایر فیلم‌های اجتماعی فرقی نمی‌کند و در این فیلم هم دوباره شاهد برخی سیاه نمایی‌ها هستیم.

حسین خداپرست: محتوای تقریبا ۱۱۰ دقیقه ای این فیلم می توانست در ۷۵ دقیقه مذاق مخاطب را شیرین کند و این فیلم را در ذهنش ماندگار.

محمد رضوانی‌پور: بدون تاریخ بدون امضاء برخلاف انبوه آثار سینمای اجتماعی ایران و فضای سیاه اما باسمه‌ای تصویر شده در آن‌ها، موفق است تا مخاطب را درگیر موقعیت‌ها و چالش‌های دراماتیک خود کند.

علی دشتبان: چیزی که بیشتر از همه در فیلم بدون تاریخ بدون امضا نمود پیدا می‌کند شباهت های غیر قابل کتمان فیلمنامه با اثر اسکار گرفته اصغر فرهادی به نام «جدایی نادر از سیمین» است.