هنگامه ناهید: زادبوم، فیلمی‌ست که از پیوند می‌گوید، سرود عشق می‌خواند و به‌مانند دو دست‌ِ در تمنای وصال ِ تابلوی میکل آنژ، همه‌ی ما را برای بازگشت به اصل، به یکدیگر و به هویت‌مان، دعوت می‌کند.

محمدحسین قلی‌پور: سرنوشت محتومی که در انتظار پایان زمان اکران “زادبوم” است تا به جرگه خاطرات غیر ماندگار حافظه سینمایی مردم بپیوندد. آثار این‌چنینی در سینما فرزند زمانه خویش هستند و می‌بایست بر اساس معیارهای همان زمان مورد ارزیابی قرار گیرد و چه بهتر که در زمان مناسب دیده شوند تا به لکنت نیفتند.

نگار مفید: «زادبوم»، هیچ‌کدام از آن دلایل آشنای توقیف را ندارد. تصویر زن بی‌حجاب و غیرمسلمان مساله‌ای حل‌شده برای سینمای ایران است، همانطور که تصویر آقازاده‌های یاغی و سرخورده.

مدیسا مهراب پور: شاعرانگی در عین اینکه تنه‌اش به تنه دلسوزی و لوس‌بازی برخورد نکند و ملودراماتیک نشود. چیزی که بازهم در سینمای ملودرام پرور ایران نمونه‌اش کمتر یافت می‌شود.در این میان بزرگ‌ترین ضعف فیلم پایان‌بندی هول‌هولی و بد موقع آن است.

ساناز رمضانی: «زادبوم» در زمان خودش می‌توانست یک شروع جسورانه داشته باشد از آدم‌هایی که در ظاهر هیچ ربطی به هم ندارند و هرکدام در نقطه‌ای از جهان مشغول زندگی هستند.