جبار آذین: حرف‌ها و دنیاها، آدم‌ها و قصه‌های فیلم بیش از ارتباط با واقعیات تلخ و شیرین زندگی مردم جامعه به ذهنیات شخصی سازندگان‌شان مربوط است و معادلات جاری سینما نشان‌دهنده آن است که معمولاً مخاطبان انبوه با چنین فیلم‌هایی ارتباط لازم را برقرار نکرده و از آن‌ها استقبال گسترده نمی‌کنند.

هما یزدانی: کارگردان می­‌کوشد در پایان­‌بندیِ باز و تلخِ برشی از یک زندگی روزمره، به نئورئالیسم استادش وفادار بماند؛ اما یکدست نبودن بازی‌های امتحان نهایی چنان توی ذوق می‌­زند که شاید بهتر باشد یراقی در چینش بازیگران-نابازیگرانِ فیلمِ بعدی‌­اش، میان راه خود و راه کیارستمی یکی را انتخاب کند؛ یا رومی­ روم یا زنگی­ زنگ!

محمد احمدخانلو: کارگردان سعی کرده مولفه‎های فرمی سینمای کیارستمی را پیاده کند. سکانس‎های طولانی و بعضا ملال‏آور و برجسته کردن صدای محیط به‌جای موسیقی متن، همان سبک نئورئالیسم کیارستمی را به یاد می‎آورد.

یاسمن خلیلی‌فرد: «امتحان نهایی» به عنوان فیلمی که نام زنده یاد عباس کیارستمی را به عنوان طراح داستان و یکی از فیلمنامه نویسان با خود حمل می‌کند، فیلمی شکست خورده است که ایده و طرح درخشان اولیه‌ی آن قربانی اجرایی پراشکال، ناهمخوان و ناشیانه شده است.

افشین علیار: یراقی در کارگردانی به نتیجه‌ی نهایی‌اش رسیده از فرم استفاده‌ی زیادی نکرده تا بتواند قصه‌اش را در فضای رئال جلو ببرد و اساسا برای او انسانیت و اخلاق‌گرایی در اولویت بوده و در دلِ آن به عشق پرداخته، به همین جهت گذشته و آینده آدم‌های قصه در چنین فیلمی برای او مهم نیست.

مهدی ملک: فیلم امتحان نهایی، فیلمی‌ست ساده، با روایتی آرام که برای آدم‌های معمولی اتفاق می‌افتد. آدم‌هایی که بسیار شبیه ما هستند و اگر نیک بنگریم، شاید حتی، خود ِ ما باشند.