محسن ظهرابی: فیلم «اژدها وارد می­‌شود» که در بخش سودای سیمرغ سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر برای اولین بار اکران شده و در چهار رشته نامزد دریافت سیمرغ شد،‌ وامدار سینمای نوآر و کارآگاهی است.

احسان زیورعالم: «اژدها وارد می‌شود» با حواشیش به نظر فیلمی عجیب و غریب می‌آید؛ اما واقعیت آن است واکنشها نسبت به فیلم از جبهه‌های مختلف به مراتب از خود فیلم عجیب‌تر است. فیلمی که بر پایه یک ناسازه و گزاره‌های دو شرطی کاذب است؛ به مثابه حقیقت پنداشته شده است.

احسان آجورلو: اژدها وارد می‌شود! داستان خود را در بستر تاریخ روایت می‌کند. راوی این داستان یک شخصیت حقیقی است.

پیمان نعیمی: کمدی «اژدها وارد می‌شود» یا تراژدی «پژوهشی ژرف و سترگ و نو در باب اینکه چرا من هر مزخرفی می‌گویم شما باور می‌کنید؟!»

حمید غفاریان: اژدها وارد می‌شود» پیش از اینکه یک فیلم سینمایی باشد، یک شوخی بزرگ است. اینکه فیلمی با این شمایل از توهمات فیلمساز بیرون می زند و سعی می‌کند خیلی جدی روایت داشته باشد به ضد خودش تبدیل می‌شود.

محمدتقی فهیم: «اژدها وارد می‌شود» پر از ادا و اصول است. می‌خواهد تارانتینویی باشد. تلاش شده دیوید لینچی از کار درآید. ولی هیچکدام نشده است. آشفته و فاقد قواعد است. ظاهری پست مدرنیستی می‌گیرد ولی ماقبل مدرنیته‌ای است، چون سینمای کولاژی است.

مرتضی اسماعیل‌دوست: وجه تمایز «اژدها وارد می‌شود» با دیگر آثار سینمای ایران در بی‌کرانگی موضوع، ژانر و روایت بوده که معجونی از انگاره‌های ذهنی فلسفنده را در بسته‌ای طنازانه با رویکرد معمایی و براساس تم جست‌وجو و ساختاری فراواقع‌گرایانه نمایان می‌کند.

افشین علیار: قصه قصد دارد که مخاطب را به فضای عجیب و غریبی بکشاند که تاکنون تجربه دیدن این فضاها را لااقل در سینمای ایران نداشته است، ولی آیا این گونه فیلم ساختن و قصه تعریف کردن در همچین فضایی می‌تواند مخاطب عام سینما را هم راضی نگه دارد؟

مجتبی اردشیری: «اژدها وارد می شود»، داستان ندارد؛ کاملا ضدقصه عمل می کند. بیشتر شارح است.سکانس های محیطی بسیار زیبایی دارد که کمترین رابطه را موضوعات هر سکانس برقرار می کند.