نقد و بررسی فیلم سقوط کاخ سفید

فیلم سقوط کاخ سفید دقیقاً همان چیزی است که در تبلیغاتش مرتب تکرار می شود: فیلمی از رولند امریش. برای آن هایی که با آثار این کارگردان آشنا هستند در این فیلم چیز خارق العاده ای وجود ندارد. فیلم دقیقاً از یک الگوی اِمریشی تبعیت می کند: شروعی هیجان انگیز و تا حدی متقاعد کننده که با یکسری اتفاقات بی معنی و ناامید کننده ادامه می یابد و در نهایت به یک پایان خوشمزه و دلپذیر ختم می شود و کارگردان به قدری در تکرار این الگو اصرار دارد که نتیجه کار اثری مضحک در آمده است.

سقوط کاخ سفید را می توان بالاتر از گودزیلا و 2012 ، پایین تر روز پس از فردا و همردیف روز استقلال قرار داد. در مقایسه با فیلم تاثیرگذار و هیجان انگیز الیمپوس سقوط کرده است به کارگردانی آنتونی فوکوآ که داستان خوش آب و رنگ تری از یک حمله به کاخ سفید در سال 2013 ارائه می دهد، این اثر شلخته و درهم و برهم رنگ می بازد.

اقدامات امنیتی که در ابتدای فیلم نمایش داده می شوند به نظر باورکردنی می آیند. صحنه ها به خوبی طراحی شده اند، گرچه شخصاً اطلاعاتی درباره چیدمان و معماری داخل خانه رئیس جمهور در کاخ سفید ندارم. بیننده در ابتدای فیلم اطلاعاتی مختصر و باری به هر جهت درباره شخصیت های اصلی فیلم دریافت می کند. چانینگ تاتوم که این روزها به یکی از چهره های پرفروش هالیوود تبدیل شده این بار در نقش کیل سرباز سابق ارتش و بادیگارد فعلی رافلسون سخنگوی کاخ سفید (با بازی ریچارد جنکینس) برای یافتن پستی در تیم عملیات سری کاخ سفید به همراه دختر باهوش 11 ساله اش امیلی (با بازی جوئی کینگ) به کاخ سفید می آید. بعد از یک ملاقات ناخوشایند با فینرتی رئیس عملیات سری کاخ سفید (با بازی مگی گیلنهال) که دوران شرارت کیل را به خوبی به یاد دارد، او و امیلی تصمیم می گیرند که قبل از برگشتن به خانه داخل کاخ سفید گشتی بزنند. در جریان این گشت و گذار با پرزیدنت سایر (با بازی جیمی فاکس) روبرو می شوند که به امیلی اجازه می دهد از او برای کانال یوتیوبش فیلمبرداری کند. بعد از مدت کوتاهی کاخ سفید مورد حمله یک تروریست به نام استنز (با بازی جیسون کلارک) و دار و دسته اش قرار می گیرد. اما بعد معلوم می شود که این حمله نقشه واکر رئیس تیم محافظت از رئیس جمهور (با بازی جیمز وودز) بوده که البته انگیزه های آن چندان شفاف و روشن نیستند ولی به هر حال شرایط را برای خودنمایی کیل فراهم می کند. روی هم رفته تماشای چانینگ تاتوم در حال زد و خورد با شخصیت های منفی داستان چیزی است که بیننده باید 10 دلار بابتش پرداخت کند.

اگر بخواهیم بیشتر درباره این فیلم صحبت کنیم باید بگوییم که تاتوم بعد از زدن آدم بد داستان خود را در راهروهای آسانسور پنهان می کند و در یک تعقیب و گریز در محوطه سرسبز کاخ سفید شرکت می کند و از انفجارهای پی در پی جاخالی می دهد. و در خلال فیلم جوک¬های می گوید که آن قدر سخیفند که به سختی می توانم یکی از آن هارا به یاد بیاورم. برای آن هایی که طرفدار بازی جیمی فاکس هستند باید بگویم که از تماشای فیلم چیز دندانگیری گیرشان نمی آید و بهتر است فیلم جانگوی آزاد شده را کرایه کنند. به آنهایی هم که برای دیدن مگی گیلنهال به سینما می روند باید بگویم که فیلم های امریش به داشتن بازیگران زن قوی مشهور نیستند.

سقوط کاخ سفید حداقل یک ساعت طولانی تر از آن چیزی است که باید باشد. حدود 60 دقیقه از فیلم صرف نمایش چیزی می شود که بیننده از یک ساعت قبل آن را به خوبی می داند. امریش و جیمز واندربیلت فیمنامه نویس 70 دقیقه صحنه های غیرضروری به فیلم اضافه کرده اند تا کمی به آن شاخ و برگ داده باشند. این صحنه ها شامل نجات کلیشه ای امیلی از دست تروریست ها، تغییر بدون دلیل محور داستان، توضیحات شخصیت منفی درباره برنامه پیچیده انتقام گیری اش هستند. گویا فیلم یکسری اصلاحات هم داشته است، مثلاً یکی از صحنه های نبرد تن به تن برای کاهش خشونت فیلم کوتاه شده تا فیلم بتواند رده PG-13 بگیرد.

ظاهراً امریش قصد داشته نسخه «جان سخت در کاخ سفید» را بسازد، ولی «اولیمپوس سقوط کرده است» او را در این خصوص شکست داده است. در واقع فیلم بیشتر به سریال ضعیف 24 نزدیک است. صحنه های اکشن خوب از آب در آمده اند اما چیز خاصی در آن ها وجود ندارد، گرچه تعقیب و گریز در محوطه کاخ سفید را می توان وجه تمایز فیلم دانست و صحنه ای که رئیس جمهور موشک به دست از پنجره ماشین بیرون می آید را می توان در شرایط مختلف به عنوان صحنه منحصر به فرد این فیلم در نظر گرفت.

شخصاً از فیلم هایی که به شعور و نبوغ بیننده های معمولی توهین می کنند، خسته شده ام. چه کسی گفته که سناریوهای هوشمندانه و انفجارهای بزرگ در تضاد باهم هستند. فیلم سازها تنبل شده اند. فیلم هایی نظیر سقوط کاخ سفید مانند آتش بازی شب عید تنها سر و صدا می کنند و نگاه بیننده را به خود جلب می کنند. «الیمپوس سقوط کرده است» نمونه خوبی است که نشان می دهد چگونه می توان فیلم های اکشن بهتری ساخت. واقعاً تلف کردن استعداد جیمی فاکس، ریچارد جنکینس و مگی گیلنهال و کاریزمای چانینگ تاتوم در چنین فیلم خسته کننده و ملال آوری شرم آور است.

مترجم: سعید کلاتی