نقد و بررسی فیلم غول بزرگ مهربان

آها ، اشتباه شد ، اسم فیلم 1981E.T ، که حاصل همکاری کارگردان استیون اسپیلبرگ و ملیسا متیسون ( فیلمنامه نویس) است را ناخواسته ذکر کردم که البته همه منتقد ها همینکار را در هنگام نقد فیلم The BFGخواهند کرد. اما در حقیقت این دو فیلم نقطه اشتراک های کمی دارند، البته بجز دوستی تیپیکال بین یک بچه و یک موجود فرازمینی. برخلاف فیلم E.T. این فیلم موفق نیست و آنقدر متوسط هست که بدون مقایسه با E.T. هم ضعف هایش آشکار میشود. در سال های اخیر اسپیلبرگ گاها خوب عمل کرده و گاها بد که به "بد "بودن نزدیک تر است.

بطور قطع بخشی از مشکل بخاطر منبع اقتباس است. کتاب The BFG رونالد دال چندان قابلیت سینمایی شدن را ندارد.ساختار داستان بگونه ای است که تبدیل آن به فرمت مرسوم سه پرده ای غیر ممکن است. نتیجتا ، فیلم در نقاط میانی اوج میگیرد و سپس ضد اوج میشود. ساعت دوم فیلم بد نیست اما پرپیچ و خم است. یک سکانس کمدی در این قسمت وجود دارد و با گره گشایی سر راستی همراه شده که هیجان و علاقه ی خیلی کمی به فیلم میدهد.

این فیلم در جهانی موازی اتفاق می افتد. سکانس افتتاحیه، با یتیم خانه ها و خیابان های سنگ فرش شده حس اقتباسی از آثار دیکنز را میدهد.بعد تر بی سیم ها و هلیکوپتر های امروزی را در فیلم میبینیم.قهرمان زن ما ، سوفی ( رابی بارنیل) از ساکنان یتیم خانه است، که یک شب از پنجره به بیرون نگاه میکند و از دیدن یک غول ( مارک ریلنس) که درخیابان سرگردان است و بعدا او را غول مهربان مینامد شگفت زده میشود . غول او را تعقیب میکند و میترسد که دخترک وجود او را به دیگران گزارش دهد، بنابراین همچون کینگ کنگ او را میرباید و با خود به خانه اش در سرزمین غول ها میبرد.سوفی از آنجایی که در سرزمین خود جایگاهی ندارد ، تصمیم میگیرد که همینجا بماند ،اما مشکلات بر سر راه وجود دارند.اکثر غولها ( با نام هایی همچون Blood bottler and Fleshlumpeater ) مثل BFG مهربان نیستند و سوفی را همچون لقمه ای خوشمزه میبینند.سوفی نقشه ای میکشد تا غول ها را شکست دهد اما برای اینکار لازم است که BFG در برابر ملکه ( پنه لوپه ویلتون) حاضر شود- کاری که BFG به هیچ وجه حاضر به انجام آن نیست .

داستان فیلم ، با اینکه فاقد هیجان و یک دستی است ( بخصوص بعد از میانه ی فیلم که غول های بد به خانه ی BFG هجوم میبرند) اما میتواند تماشاگر را درگیر نگه دارد.اما کاستی های دیگری هم در ساختار فیلم دیده میشود و مولفه های احساسی نیز در فیلم وجود ندارد.اگر نگاهی به E.T. بی اندازیم ، یکی از دلایل اصلی موفقیت آن فیلم ( که البته تنها فیلم موفق اسپیلبرگ نیست) این بود که ما آنقدر به رابطه ی بین شخصیت ها اهمیت میدادیم که وقتی قهرمانان فیلم بالاجبار از هم جدا شدند ، ما بینندگان بشدت متاثر شدیم. احساساتی که THE BFG در بیننده برانگیخته میکند به آن شدت نیست. با اینکه ما با سوفی و BFG ارتباط برقرار میکنیم اما این ارتباط عمیق و ماندگار نیست که این قدرت فیلم را محدود میکند.

اسپیلبرگ در ایجاد سرزمینی پر از شگفتی و غرابت موفق میشود اما بااینکه متود ها ی او بی نقص هستند ، منحصربه فرد نیستند. او که سال ها پیش در استفاده ی نو آورانه از CGI در ژوراسیک پارک مورد ستایش قرار گرفت ، در این سال ها در استفاده از جلوه های ویژه از خیلی ها عقب مانده . THE BFG بخوبی در مورد شخصیت اصلی و دنیای او در ما باور ایجاد میکند اما این فیلم آن فاکتورهای شگفت انگیز ژوراسیک پارک را ندارد.

بهترین چیزی که میتوان درخصوص The BFG گفت ، بازی های آن است. رابی بارنهیل دوست داشتنی در نقش سوفی بی نقص است. اجرای این بازیگر 11 ساله ی بریتانیایی او را در لیست " بازیگرانی که باید بخاطرحضورشان یک فیلم را تماشا کرد" قرار خواهد داد. مارک ریلنس ، که بعد از گرفتن اسکار برای فیلم پل جاسوس ها دومین بار است که با اسپیلبرگ کار میکند ، شخصیتی آرام و خوش مشرب با اندکی غم را ارائه میدهد. این اجرای غیرقابل انتظار و بسیار پیچیده ای برای یک شخصیت انیمیشنی است.

با اینکه چیزهای تحسین برانگیز زیادی در فیلم یافتم و به سکانس شام نیز بسیار خندیدم ، اما از تجربه ی تماشای فیلم ناراضی بودم.شاید بعنوان بیننده ، انتظارات ما از اثار این کارگردان واقع بینانه نیست. این فیلم دارای نقص هاییست اما شاید مشکلات فیلم بخاطر استعداد مرد پشت دوربین بزرگ جلوه داده میشوند . این فیلم در حد اثری لذت بخش و سرگرم کننده برای تابستان باقی میماند و بیش از این نخواهد بود و احتمالا در تهییج تخیل ( یا گیشه ) بمانند سایر آثار کلاسیک اسپیلبرگ موفق نباشد.