به مناسبت اکران هفت دلاور جدید هالیوود

این روزها، یکی از اکرانهای روز سینمای هالیوود، هفت دلاور (Magnificent Seven) بازخلقِ همان نسخۀ سال 1960 جان استرجس است. فیلمی جان استرجس، پنجاه-شصت سال پیش ساخت، فیلمی قابل قبول بود. اما یک چیز بود باعث می شد جلوۀ این فیلم به قدر دیگر ساخته های استرجس نباشد. آن هم فیلم مبدایی بود که هفت دلاور از روی آن ساخته شده بود: هفت سامورایی، اثر آکیرو کوروساوا.
به هر تقدیر فیلم استرجس، در تاریخ سینما، یکی از اقتباسهای ضعیف و ناموفق به شمار می آید. حالا بعد از این همه سال، هالیوود دورخیز کرده و دوباره به سمت پروژۀ هفت دلاور پرش کرده است. و جا دارد مخاطبان سینما از خودشان بپرسند: مگر همان هفت سامورایی آکیرا کوروساوا چه نقصان و کمبودی دارد که شما را تا این حد وادار به تقلا می کند که هالیوود را به زحمت بیندازید؟ با این که نسخه ای از فیلم هنوز در دسترس نیست، اما این بار، آواز دُهُل شنیدن، حتی از دور، گوشخراش است. هالیوود باز هم تشنۀ کسب درآمدهای کلان است و در این راه، از خیرِ هیچ حربه ای هم نمی گذرد. خیلی راحت می شود فهمید که هفت دلاور در واقع نسخه ای پیشرفته تر و حساب شده تر از بی مصرفها (The Expendables) است. در آن فیلمها هم چند قهرمان در کنار یا مقابل هم مبارزه می کنند. در واقع از تعلق خاطر مخاطب به خود نهایت سواستفاده را می برند و داستانی بی سر و ته را به خوردش می دهند. این جاست که پی می بریم هالیوود، با همۀ هوشیاری اش چقدر بد می فهمد: هفت قهرمان پوشالی، هفت ستارۀ پوشالی، یک ماجرای پوشالی. یعنی دقیقاً همان چیزی که فیلم کوروساوا نبود. در فیلم کوروساوا، چیزی که مهم نبود، توجه به ستاره های سینما بود. حتی توشیرو میفونه که ستارۀ آن روزگار سینمای ژاپن بود، تصویری اسطوره ای و بی مانند نداشت (حتی با نقاط ضعفش برجسته شده بود). در فیلم کوروساوا، مسالۀ اصلی فیلم (گره داستان) نجات آن دهکده و آزادی آن بود. چیزی مهم تر از پیروزی در برابر ظلم وجود نداشت. اما آیا برای مخاطب هالیوود، چیزی به قدرِ زنده ماندن یا مُردنِ شخصیتی که دنزل واشنگتن، ایتان هاوک و کریس پرت اهمیت دارد؟
لابد این «هفت سامورایی» چاه نفتی با منابع لایزال است که هرچه هالیوود حفرش می کند و پایین می رود باز هم به تهش نمی رسد. اولین بار، جان استرجس در سال 1960 اقتباسی از هفت سامورایی ساخت. بعدها برت کندی در سال 1967 «بازگشت هفت دلاور» را با تعدادی از همان بازیگران فیلم قبلی ساخت که آن اثری غیرقابل تحمل بود. کارگردانی به اسم «پاول وندکاس» دو سال بعد در سال 1969 فیلم دیگری به اسم «هفت تیرهای هفت دلاور» ساخت (بیایید اصلاً هفت سامورایی را فراموش کنیم) چهار سال بعد در سال 1972 «هفت سوارِ دلاور» را ساخت که آن هم پروژه¬ ای شکست خورده بود. و حالا... چهل و چهار سال بعد، در سال 2016 آنتوان فوکوآ دوباره از نو «هفت دلاور» یا «هفت سامورایی» را با همان عنوان «هفت دلاور» بازسازی کرده است. این یکی را هم می بینیم...