نقد و بررسی انیمیشن زندگی خصوصی حیوانات خانگی

تقریبا بعد از گذشت 20 دقیقه از انیمشین «زندگی خصوصی حیوانات خانگی»، که یک انیمیشن سرگرم‌کننده ولی فراموش‌شدنی است، یک حس آشناپنداری عجیبی داشتم. زیاد طول نکشید تا علت این احساس را پیداکنم، «زندگی خصوصی حیوانات خانگی» شباهت زیادی به «داستان اسباب‌بازی‌ها» دارد با این تفاوت که به جای اسباب‌بازی، حیوانات جایگزین شده‌اند؛ به گونه‌ای که یک کاراکتر همانند «وودی» (که قهرمان و محبوب همه است و اکنون به قلمروش تجاوز شده‌است)، یک شخصیت همانند «باز لایت‌یر» (یک تازه وارد گستاخ) و تعدادی از حیواناتی که توسط صاحبانشان طردشده‌اند (که این هم نکته‌ی کلیدی داستان اسباب‌بازی 3 بود) در انیمیشن حضور دارند. هم‌چنین پیوندی بین این شخصیت قهرمان و کاراکتر تازه‌کار که در موقعیتی توسط دوستان قهرمان داستان نجات داده می‌شود، به وجود می‌آید؛ و تعداد زیادی از المان‌هایی که باعث می‌شود این انیمیشن در حال‌وهوای «داستان اسباب‌بازی‌»‌جلوه کند. البته منطقی به نظر می‌رسد. «داستان اسباب بازی» یک محصول شناخته‌شده، یک برند محبوب و یک موفقیت بزرگ در باکس‌آفیس است. سازندگان «زندگی خصوصی حیوانات خانگی» می‌توانستند از منابع بدتری الهام بگیرند که خوشبختانه این‌چنین نشده است.

تصاویر در این انیمیشن کیفیت معمولی دارند. این محصول شدیدا تحت‌تاثیر سبک «من نفرت‌انگیز» است (ارتباط بین این انیمیشن و فیلم‌های «گرو/ مینیون‌ها» جای تعجب ندارد)، که البته اگر پیشرفتی در این مجموعه(من نفرت‌انگیز) طی 6 سال اخیر می‌دیدیم اشکالی نداشت. من تقریبا همیشه از آثار انیماتورهای پیکسار به وجد آمده‌ام. «زندگی خصوصی حیوانات خانگی» به آن سطح «شگفت‌انگیز و باکلاس» نمی‌رسد. تصاویر بد نیستند ولی چیز خاصی ندارند. آدم‌ها کاریکاتورگونه هستند و حیوانات هم بیش‌ازحد کارتونی و با خصوصیات حیوانی ترسیم شده‌اند. شاید بتوان گفت پس‌زمینه‌های موجود، جذاب‌ترین بخش تصویری انیمیشن هستند.

صحنه‌های ابتدایی انیمیشن (همان‌گونه که از عنوان فیلم قابل‌انتظار است) درباره‌ی این است که حیوانات پس از این‌که صاحبانشان سر کار می‌روند، چگونه روز خود را می‌گذرانند. بیشتر این تصاویر توضیح‌گونه را می‌توان در تریلرهای انیمیشنی چون «مینیون‌ها» یافت، که البته بهترین قسمت‌های این انیمیشن هم در یوتیوب موجود است. «مکس» سگ شکاری که می‌توان او را دوست داشت (با صداپیشگی لویس سی.کی)، همسایه‌اش «گیجت» (با صدای جنی سلیت)، و «کلویی» (لیک بل) گربه شیک چاقی که حتی غذای پس مانده‌ی درون یخچال باب طبعش نیست! قصه از آن‌جا جالب می‌شود که «کیتی» (الی کمپر)، صاحب مکس، یک رفیق عظیم‌الجثه‌ی برتری‌طلب به نام «دوک» (اریک ستون‌ستریت) را برای او به خانه می‌آورد. روز بعد که برای قدم‌زدن همراه صاحبشان بیرون می روند، یک درگیری اجتناب ناپذیر بین این دو در خیابان شکل می‌گیرد؛ مکس و دوک از صاحبشان دور می‌شوند و در همین‌حال توسط ماموران کنترل حیوانات به دام می‌افتند. بعد از نجات پیداکردن، دچار مخمصه‌ی بدتری می‌شوند. ناگهان خود را بین یک عده از حیوانات اهلی طردشده به سرکردگی یک خرگوش به نام «اسنوبال» (کوین هارت) می‌یابند که چندان مهربانانه با آنان رفتار نمی‌کنند. بقیه‌ی مدت زمان قصه به شرح چگونگی فرار مکس و دوک از دست اسنوبال و افرادش و این که کلویی و گیجت و سایر دوستان مکس به دنبال او می‌گردند، می‌گذرد.

«زندگی خصوصی حیوانات خانگی» کمدی سرگرم‌کننده و محکمی دارد. این لحظه‌های کمدی کارایی خیلی بیشتری از صحنه‌های اکشن یک‌نواخت داستان دارد. این لحظات اکشن بیشتر برای سرگرم‌کردن بچه‌ها و توانایی ساخت بازی‌های ویدیویی با اقتباس از انیمیشن برای بزرگترها، به کار برده شده است. البته انیمیشن، به خوبی توانسته است به سگ‌ها، گربه‌ها، پرندگان و ... خصوصیات و ویژگی‌های انسانی بخشد. خصوصیات ذاتی متناسب با هر حیوان هم در کاراکتر آن‌ها گنجانده شده‌است. برای مثال، «کلویی» همان‌گونه که در ذات همه‌ی گربه‌ها هست، نمی‌تواند از دنبال‌کردن و چنگ‌زدن نوار نوری دست بردارد.

می‌توان گفت مینیون‌ها، این موجودات چهارقلوی زردرنگ که اکنون برای سازندگانش تجارتی برپا کرده‌اند، پیش‌دستی این انیمیشن است. یک کارتون مفرح برای بینندگان کم سن‌وسال، سرگرم‌کننده و جالب‌تر از یک فیلم سینمایی است (همان‌گونه که چندسال پیش دیزنی «یخ‌زده» را پیش از فیلم لایواکشن «سیندرلا» روانه‌ی بازار کرد). این اقدام بازاریابی، زیرکانه است. بعضی از بچه‌ها ممکن است بدون علاقه به «زندگی خصوصی حیوانات خانگی» حتی اگر مینیون‌ها را برای مدت کمی روی صحنه ببینند، باز هم آن‌ها را ترجیح دهند.

این نقد ممکن است برای اثری سینمایی که نیمه‌ی تابستان ارائه شده است و فرصتی برای سرگرمی خانواده‌ها را فراهم کرده‌است، منفی به نظر برسد (حتی اگر این انیمیشن کمی نزدیک به «در جستجوی دوری» اکران شده باشد). با وجود نداشتن قدرت احساسیِ «داستان اسباب‌بازی»، «زندگی خصوصی حیوانات خانگی» به حد کافی قوی است که والدین را بعد از دیدن آن با فرزندانشان پشیمان نکند. برخلاف انیمیشن‌های درجه یک، رضایت بخشی و قابل قبول بودن این محصول، تنها برای بزرگسالان جای سوال دارد.

مترجم: بابک مویدزاده