هماقریب

"فراری" یکی از بهترین فیلمهای تاریخ سینمای ایران است.
جمله ی فوق شاید در نگاه اول کمی اغراق آمیز به نظر برسد، اما فیلم داود نژاد انصافا فیلم درخشانی است.
"فراری" پیش از شروع با ترکیب عواملش مخاطب را کنجکاو تماشا میکند ، با تیتراژ و افتتاحیه به سرعت او را وارد داستان کرده و در لحظه لحظه ی فیلم او را با خود درگیر میکند . با لحظه‌های درخشان اورا در جهان فیلم غرق کرده و پس از پایان نیز تا ساعت ها و حتی شاید روزها بر او تاثیر میگذارد.
داود نژاد مصداق بارز ضرب المثل (دود از کنده بلند میشود) است ؛ او با تجربه و پختگی تمام و در عین حال دوری از کهنگی فکری ، یک داستان مدرن امروزی را به بهترین شکل ممکن روایت کرده و مخاطب را تا آخرین لحظه باخود همراه میکند.
حکایت گلنار و آرزوی به ظاهر کودکانه اش در زیر لایه ی خود سرشار از مفاهیم عمیقی است که تعمق و صد البته نگارش و اجرای آن فقط از افراد کارکشته ای چون کامبوزیا پرتوی و داود نژاد بر می آید.
شخصیت ها در" فراری" بسیار زنده و باور پذیرند و بازیگران نیز با هنرمندی آنها را ایفا کرده اند. موسیقی مثل چند کار اخیر داود نژاد این بارهم به نقش به سزایی در ایجاد حس و حال داستان دارد و باترکیبی از سازهای سنتی و غیر سنتی مطابق با تقابل دختر مدرن و راننده سنتی عمل میکند.
اما آنچه"فراری" را ماندگار میکند ، نه درخشش تک تک اجزا بلکه به بار نشستن وحدت کلی آنها و تاثیر گذاشتن در روح و فکر مخاطب و وادار کردن او به تفکر و تعمق است.
"فراری" همان اصل اصیل هنر را در لحظه لحظه ی خود داراست همان کیمیایی که نمیدانی چیست اما هرچه هست داود نژاد به خوبی از آن بهره گرفته و نام خود را با ساختن یک شاهکار سینمایی دیگر همچون کلاس هنرپیشگی و مرهم باز هم در اوج نگاه میدارد.