‏لیو اولمان‏
Liv Ullmann

لیو یوهانه اولمان (متولد ۱۶ دسامبر ۱۹۳۸) بازیگر نروژی و کارگردان فیلم، و همچنین به عنوان یکی از "منابع الهام" اینگمار برگمان کارگردان سوئدی است. با پنج بار نامزدی جایزه گلدن گلوب برای بهترین بازیگر زن، برنده جایزه گلدن گلوب برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن - درام حرکت تصویر در طول سال ۱۹۷۲ برای فیلم درام مهاجران(۱۹۷۱)، اولمان یک بار برای دریافت نخل طلایی کن، دو بار برای دریافت جایزه اسکار و دو بار برای دریافت جایزه فیلم بفتا نامزد شده است.اولمان کار بازیگری خود را به عنوان یک بازیگر در صحنه تئاتر در نروژ در اواسط دههٔ ۱۹۵۰ آغاز کرد. او به کار تئاتر در بیشتر زندگی حرفه ای اش ادامه داد، و برای بازی در نقش نورا در نمایش عروسکخانه ساختهٔ هنریک ایبسن مورد توجه قرار گرفت، اما پس از آغاز به کار با کارگردان سوئدی اینگمار برگمان بیشتر شناخته شده. پس از آن او در ده فیلم که از ستودنی ترین کارهایش بودند بازی کرد، از جمله پرسونا (۱۹۶۶)، مصائب آنا (۱۹۶۹)، فریادها و نجواها (۱۹۷۲) و سونات پاییزی (۱۹۷۸)، که در آن او با دیگر هنرپیشهٔ سوئدی اینگرید برگمان که کار در سینمای سوئد را از سر گرفته بود، همبازی شد. او با بازیگر سوئدی و همکار برگمان، ارلاند جوزفسون، در درام های تلویزیونی سوئدی، صحنه هایی از یک ازدواج (۱۹۷۳) بازی کرد. اولمان با لارنس اولیویه در پلی در دوردست (۱۹۷۷)، به کارگردانی ریچارد آتنبرو نیز نقش آفرینی کرده است.او بیش از۴۰ بار نامزد دریافت جایزه های گوناگون شده است، از جمله جایزه های یک عمر دستاورد هنری، او سه بار از انجمن ملی از منتقدان فیلم، سه بار از هیئت ملی بازبینی فیلم جایزه بهترین بازیگر زن را دریافت کرد، سه جایزه از انجمن منتقدان فیلم نیویورک و یک جایزه گلدن گلوب را از آن خود کرده است. اولمان در سال ۱۹۷۱، برای فیلم مهاجران، و در سال ۱۹۷۶ برای فیلم چهره به چهره نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن شد.اولمان در سال ۱۹۷۵ اولین کار خود را در شهر نیویورک با " عروسکخانه" آغاز کرد و سپس با حضور در "آنا کریستی" و "ارواح"، و همچنین نسخه موزیکال نا موفق از "من مامان را بیاد می آورم" کار خود را دنبال کرد. این نمایش که، کاری از ریچارد راجرز بود که تجربه تجدید نظرهای های متعدد در طول یک دوره پیش نمایش طولانی را داشت، پس از ۱۰۸ اجرا متوقف شد. او همچنین در بازسازی بسیار انتقاد برانگیز فیلم موزیکال افق گمشده در طول سال ۱۹۷۳ ظاهر شده است.در سال ۱۹۸۰ برایان دی پالما، که کری را کارگردانی کرد برای ایفای نقش کیت میلر در تریلر جنایی اروتیک لباس پوشیده برای کشتن، به لیو اولمان پیشنهاد نقش کرد، اما او به دلیل خشونت فیلم نپذیرفت. نقش به انجی دیکینسون داده شد. در سال ۱۹۸۲ اینگمار برگمان بازی در نقش اصلی اکدال امیلی در آخرین فیلم سینمایی خود، فانی و الکساندر، را به اولمان پیشنهاد کرد و این نقش را با این ذهنیت نوشت که اولمان آن را بازی خواهد کرد. اما اولمان حس کرد که این نقش خیلی غمگین است و نپذیرفت. لیو اولمان بعدها در مصاحبه ای گفت که رد کردن این نقش یکی از معدود چیزهایی که او از آن بسیار پشیمان است.در طول سال ۱۹۸۴، او رئیس هیئت داوران در سی و چهارمین جشنواره بین المللی فیلم برلین، و در سال ۲۰۰۲ به ریاست هیئت داوران جشنواره فیلم کن بود. او دخترش، لین اولمان را به تماشاگران با این جمله معرفی کرد: "و این زنی که اینگمار برگمان بیش از همه دوست دارد". دخترش آنجا بود تا جایزه افتخار را از طرف پدرش دریافت کند.اولمان روایتگر انیمیشن کوتاه کار مشترک کانادایی- نروژی بنام شاعر دانمارکی (۲۰۰۶) شد، که جایزه اسکار را برای انیمیشن کوتاه در هفتاد و نهمین جوایز اسکار در سال ۲۰۰۷ به دست آورد. در سال ۲۰۰۸، او رئیس هیئت منصفه در سی امین جشنواره بین المللی فیلم مسکو بود.در ۱۰ دسامبر ۲۰۱۰، اولمان در مراسم جایزه صلح نوبل ۲۰۱۰ شرکت کرد. او متنی متعلق به گیرنده جایزه صلح نوبل ۲۰۱۰ لیو شیائوبو، یک مدافع حقوق بشر زندانی در چین بنام "من هیچ دشمنی ندارم،" را خواند. در غیاب لیو، مدال و دیپلم در یک صندلی خالی بر روی صحنه قرار داده شد. اولمان دو زندگینامه نوشته، تغییر (۱۹۷۷) و انتخابها (۱۹۸۴). اولین فیلم اولمان به عنوان کارگردان، سوفی (۱۹۹۲) است که در آن دوست و همبازی سابقش، ارلاند جوزفسون بازی کرد. پس از آن بی وفا (۲۰۰۰) را کارگردانی کرد. در فیلم ساراباند (۲۰۰۳)، آخرین فیلم تلویزیونی برگمان نقشش در فیلم صحنه هایی از یک ازدواج را تکرار کرد. بی وفا نامزد دریافت نخل طلایی بهترین فیلم و همچنین بهترین بازیگر نقش مکمل زن در جشنواره فیلم کن شد.