‏اینگمار برگمان‏ (1297 - 1386)
Ingmar Bergman

ارنست اینگمار برگمان (به سوئدی: Ernst Ingmar Bergman) (زاده ۱۴ ژوئیه ۱۹۱۸ - درگذشته ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۷) کارگردان، فیلم نامه نویس و تهیه کنندهٔ معاصر سوئدی بود. وی از برجسته ترین فیلم سازان سوئد است. او نخستین فیلمش را در سال ۱۹۴۶ (بحران) ساخت. او اولین بار با فیلم لبخندهای یک شب تابستانی و کسب جایزهٔ «بهترین اثر طنز شاعرانه» توانست خود را به جهانیان اثبات کند. از دیگر فیلم های مشهور وی می توان به پرسونا و مهر هفتم اشاره کرد.برگمان از سال ۱۹۵۳ همکاری خود را با سون نیکویست آغاز کرد که تا مرگ او ادامه داشت. همچنین بازیگرانی چون هریت اندرسون، بیبی آندرسون، لیو اولمان، ارلاند یوسفسن، گونار بیورنستراند، اینگرید تولین و مکس فون سیدو نیز مانند سون نیکویست به برگمان نزدیک بودند و در اکثر فیلم های او ایفای نقش کردند. اکثر فیلم های برگمان در کشور سوئد اتفاق می افتند.برگمان اکثر فیلمنامهٔ فیلم هایش را خودش می نوشت؛ او قبل از نوشتن ماه ها و حتی سال ها به یک موضوع فکر می کرد. کارهای اولیهٔ او معمولاً براساس نمایش نامه های خود او و یا حاصل همکاری با دیگر نویسندگان بود. برگمان در کارهای آخرش به بازیگران اجازه می داد تا کمی نقش شان را متفاوت تر از چیزی که برگمان در ذهن داشت بازی کنند، چرا که—به گفتهٔ او—هنگامی که به آن ها اجازهٔ این کار را نمی داد نتیجهٔ کار یک «فاجعه» می شد. برگمان در کارهای آخر خود تنها حس و هدفی که می خواست به بیننده انتقال کند را با بازیگرانش در میان می گذاشت و اجازه می داد که اکثر دیالوگ ها را خودشان انتخاب کنند. هنگام مرور صحنه های ضبط شده، او تنها به این فکر می کرد که آیا کاری که انجام شده کافی است یا باید دوباره انجام شود؛ نه به خوب یا بد بودن کار. برگمان در دوران جوانی نسبت به بازیگران و دست اندرکاران خشک (به گفتهٔ خودش ظالم) بود: «فکر می کنم آدم جوان زمختی بودم. اگر امروز اینگمار جوان را ملاقات می کردم به او می گفتم «تو آدم بااستعدادی هستی و ببینم برایت چه کاری می توانم انجام دهم، ولی فکر نمی کنم کار دیگری با تو داشته باشم». نمی گویم که در حال حاضر آدم باصفایی هستم، ولی فکر می کنم از ۵۰ سالگی به این ور به آرامی تغییر کرده ام—حداقل امیدوارم تغییر کرده باشم». از سال ۱۹۶۱ به بعد بعضی از کارهای او در جزیرهٔ فارو فیلمبرداری شدند. او در طول دوران حرفه ای خود ۶۲ فیلم ساخت و بیش از ۱۷۰ نمایش را کارگردانی کرد. آخرین فیلم سینمایی برگمان، ساراباند، در سال ۲۰۰۳ ساخته شد.اینگمار جوان در سال ۱۹۳۷ وارد دانشگاه استکهلم شد تا در رشتهٔ هنر و ادبیات تحصیل کند. او بیشتر وقت خود را صرف تئاتر کرد و به یک «معتاد واقعی فیلم» تبدیل شد. در همین زمان بود که به خاطر یک رابطهٔ عاشقانه، رابطهٔ او با پدرش به سردی گرایید که تا سال ها ادامه داشت. با وجود این که برگمان فارغ التحصیل نشد، اما چند نمایشنامه (و یک اپرا) نوشت و به عنوان دستیار کارگردان مشغول شد. در سال ۱۹۴۲ به برگمان اجازه داده شد تا نمایشنامهٔ خود را کارگردانی کند. برگمان در طول زندگی خود ۵ بار ازدواج کرد که چهارتای آن به طلاق انجامید. آخرین همسر او، اینگرید ون روزن، در سال ۱۹۹۵ فوت کرد. برگمان طولانی ترین رابطه را با او داشته است و هیچوقت از او طلاق نگرفت. برگمان ۹ فرزند دارد که تعدادی از آن ها مانند او کارگردان هستند. برای تولد ۶۰ سالگی برگمان (۱۹۷۸) و به اصرار همسرش، انگرید، او برای اولین بار تمام فرزندانش را در یک مکان جمع کرد. بسیاری از آن ها حتی همدیگر را نیز تا به حال ملاقات نکرده بودند. برگمان از گفتگوی سر میز شام به دور بود، اما هنگام تماشای فیلم و در سینما می توانست راحت تر با آن ها صحبت کند. برای کسی که موضوع اکثر فیلم هایش جدی و فلسفی بود، شاید شنیدن این که او به فیلم های امروزی و پوپولیست علاقه مند بود کمی تعجب برانگیز باشد. او در کنار فیلم های فلینی و تارکوفسکی، به تماشای فیلم ها و سریال های امروزی مانند سکس و شهر می نشست. برگمان در اواخر زندگی خود کمتر فیلم های خود را نگاه می کرد زیرا اعتقاد داشت که با دیدن آن ها افسرده می شود. برگمان روز دوشنبه ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۷ هنگامی که خواب بود در سن ۸۹ سالگی درگذشت. از اکتبر سال ۲۰۱۵، چهرهٔ برگمان روی اسکناس ۲۰۰ کرون سوئد (به دلیل تلاش های او در صنعت فیلم سازی) قرار می گیرد.