نصرت‌الله وحدت یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های سینمای ایران برای من بود. او را دوست داشتم چون همه چیز در فیلم‌هایش واقعی بود. آدم‌ها و قصه‌ها و موقعیت‌های فیلم‌هایش واقعی بودند و سنت و فرهنگ و مذهب مردم روزگارش در فیلم‌هایش حضوری واقعی داشتند. فیلم‌های‌اش داستان آدم‌های معمولی بود و قهرمان‌های‌اش شبیه قهرمانان بی‌نقص و پرفکت سایر فیلم‌ها نبودند. همیشه ستایشگر رئالیسم ناب سینمایش بودم چه در کارگردانی و پرداخت داستان و چه در بازی‌های روان و به دور از اغراق و تکلف. افسوس که سینمای ایران سال‌های زیادی از حضور و خلاقیت او محروم ماند. مثل خیلی‌های دیگر که عمر و سرمایه و استعدادشان در این ۴۲ سال سوخت و خاکستر شد. یادش گرامی.