اینک منم، که این کوه را بر دوش می‌کشم؛ و زیر پای من شهری؛ و مردمان خوابند. مردگان جاودانه خوابند؛ و منم تنها با غریو گنگ خود مانده. به یاد می‌آورم آن توفنده مرگبادی را که با من گفت:ای اژدهاک تو نخواهی مرد، مگر آنکه یامای خداوند مرده باشد!-و می‌بینم شب را، که با همهٔ سنگینی خود بر من فرود آمده است؛ و من هنوز زنده‌ام! #بهرام_بیضایی #bahrambeyzaei