. 📝 حس دلتنگی می‌تواند حتی "یک خاطره تلخ" را چنان به آغوش بکشد که گویی یاری از سفر رسیده را پس از سال‌ها ملاقات میکند. همانقدر گرم، همانقدر قوی و همان میزان پرشور. چنان که باور نمی‌کنی این یار نو رسیده، روزی چنان بر صفحه‌ی جانت خنجر کشید، که فریاد دردت پرده‌ی گوش درید و گویی جان از تنت بیرون می‌کشید و تو امروز دلتنگ همان خاطره میشوی. همان زخم و همان درد است که عزیز می‌شود. حسرت می‌شود و اشک‌هایی که آن زمان مملو از درد شد و خاک تر کرد و امروز چشمانت بند بند زمین را می‌جوید تا اشک ریخته شده بر خاک را بیابد و ببوسد. دلتنگی حتی میتواند یک تصویر تلخ را به آغوش خود بخواند. مثلا شاید تصویر تنهایی دخترکی که در ایستگاه قطار با آخرین سرباز وداع می‌کند و با اشک هم آغوش می‌شود . . .