محمد حسن بورچی: درباره کامیون نوشتن کار بسیار سختی است. فیلمی بسیار معمولی و در اکثر موارد گنگ با دوربینی که بسیار خودنمایی بی‌مورد می‌کند از کارگردانی که هرچند توقع دیدن آثار پرکنش و واجد ریتم سریع را از او نداریم، اما به هیچ روی نیز از او توقع نمی‌رود تا متنی چنین دم‌دستی و بی‌هدف را زمینه کار قرار دهد.

محمد حسن بورچی: این بار سیدی با پرداختی که به ویژه در فصل آغازین به ترکیبی از فیلم های نئورئالیستی چون معجزه در میلان (ویتوریو دسیکا، 1951) و فیلمهای گنگستری دهه 90 و آغاز قرن حاضر نظیر دار و دسته های نیویورکی (مارتین اسکورسیزی، 2002) شبیه است به درون یکی از کلونی های حاشیه تهران می رود