بهزاد وفاخواه: «دارکوب» در کارنامه شخصی بهروز شعیبی هم یک‌قدم رو به عقب است. شعیبی هم می‌خواهد یک فیلم‌ساز عادی باشد مثل بقیه فیلم‌سازهای سینمای بدنه ایران.

بهزاد وفاخواه: در «تنگه ابوقریب» برای اولین بار بهرام توکلی نه سراغ بیماری‌های روانی و کیس‌های سایکوتیک رفته است و نه رنگی از روشنفکری در فضای فیلم اوست. برای اولین بار با گلوله و انفجار هم تماس داریم. درواقع یک بهرام توکلی جدیدی می‌بینیم که سراغ فضایی یکسره متفاوت رفته است.

بهزاد وفاخواه: «دلم می‌خواد»همچنین به سنت فیلم‌های قبلی فرمان‌آرا پر از اشاره‌های گل‌درشت سیاسی و اجتماعی و تاسف خوردن به حال جوانان و وضع جامعه و انتقاد به ده‌ها معضل جامعه در حد متلک‌های کوچک است.

بهزاد وفاخواه: «کوپال» پیش از اولین نمایش یکی از کنجکاوی‌برانگیزترین فیلم‌های جشنواره بود. فیلمی تک بازیگر و تک لوکیشن که آن یک بازیگر هم لوون هفتوان، ارمغان دوست‌داشتنی مجید برزگر برای سینمای ایران است و عکس‌های آن تک لوکیشن هم همگی جذاب بودند. با این حال تجربه تماشای فیلم تجربه کسالت‌آوری است از فیلمی با زرق‌وبرق‌های زیاد که انگار قصد تمام شدن هم ندارد.

بهزاد وفاخواه: «شعله‌ور» می‌توانست سال پیش هم در جشنواره فجر حاضر باشد. قبل از اعلام اسامی گفته می‌شد نعمت‌الله با وجود شهرتش به کم‌کاری در یک سال با دو فیلمی که هم‌زمان جلو برده در جشنواره حاضر است؛ که البته «شعله‌ور» نرسید و به جشنواره امسال موکول شد.

بهزاد وفاخواه: «نگار» نشان از یک سینمای متفاوت با جریان اصلی سینمای ایران دارد. سینمایی که روی توانایی‌های تکنیکی و پیچیدگی در روایت حساب کرده است تا روی جذابیت کاراکترها یا آسیب‌شناسی اجتماعی. موفقیت یا عدم موفقیت این تجربه خیلی چیزها را در آینده سینمای ایران می‌تواند تغییر دهد.