بهروز انوار: مسیری که مصادره برای بازخوانی تاریخ معاصر، مخصوصا تاریخ انقلاب و حوادث پیش و پس از آن باز کرده، می‌تواند در صورت مواجه درست، به یک جریان روایی تاریخی تبدیل شود. طنز مصادره، طنز سخیفی نیست.

میثم کریمی: « مصادره » کمدی تکراری است که با مقدمه‌ای بسیار خوب آغاز می‌شود اما بلافاصله آن را نابود می‌کند در اواسط داستان نیز میخ محکمی بر تابوت آن می‌زند. نخستین تجربه مهران احمدی فراتر از یک کمدی جنسی تکراری پیش نمی‌رود.

احسان زیورعالم: برای همه ما که دهه‌ها متمادی پس از پیروزی انقلاب را تجربه کرده‌ایم، دیدن برخی خانه‌های همیشه رها، با پنجره‌های شکسته و دیوارهای فروریخته؛ اما هنوز پرابهت و پرجلال، عجیب نبوده است. همواره یک واژه در مواجهه با این بناهای دیگر تاریخی شده می‌شنیدیم: مصادره.

نرگس جهانبخش: اگر مصادره بر روی یکی از قصه‌های خود متمرکز می‌شد می‌توانست فیلم موفقی از کمدی سیاه با کنایه‌های سیاسی شود، اما به راحتی همه ایده‌های اصلی را رها می‌کند و در حال حاضر فیلم به صورت قصه‌های جفنگ و بدون منطق کلاژ شده است.

مسعود مهرجویی: کار حاتمی‌کیا با همان زبان و استعاره‌های آشنایش، به سراغ شهر تدمر و دمشق و داعش می‌رود و مصادره به لس‌انجلس و ال پاسو. و هر دو یک خواسته دارند، دفاع از مفهوم وطن، مروری بر مفهوم ایرانی بودن. اما مصادره برای دفاعیه خود، طنز را بر می‌گزیند و حاتمی‌کیا، حماسه را.

کاوه قادری: نخستین فیلم بلند سینمایی مهران احمدی یعنی «مصادره»، داستان اصلی اش را از طریق یک روایت غیرخطی فلاش بک گونه، به نحوی اتوبیوگرافیک، در گذر از موقعیت ها و پیشامدهای زمانی مختلف، با محوریت تأثیر موقعیت ها و رویدادهای زمانی و تاریخی بر زندگی شخصیت های اصلی ما تعریف می کند.

علی پرویزی: شاید بتوان گفت بهترین بخش فیلم سینمایی مصادره، ترانه تیتراژ پایانی آن با صدای« پرواز همای» است. شعر آنقدر قوی است که به تنهایی به اندازه کل فیلم می‌ارزد. این ترانه نه تنها تمام بخش‌های فیلم‌نامه را در خود دارد، بلکه بسیار عمیق‌تر از آن است. آیا قرار نیست بخش بهترین ترانه هم به جوایز اضافه شود؟

ساناز رمضانی: به نظر می‌رسید، «مصادره» پا جای پای «نهنگ عنبر» بگذارد و با بازی با نوستالژی و بازسازی دهه پنجاه و شصت بخواهد از بیننده‌اش خنده بگیرد، اما این بعد در «مصادره» بسیار کمرنگ و ضعیف است و در مقابل تم اصلی داستان نقش چندانی ندارد.

رضا پورحسین: تقریبا هیچ ، تقریبا هیچ ، تقریبا هیچ ، عبارتی که این روزها باید پس از دیدن بسیاری از فیلم‌های ایرانی گفت ، تقریبا هیچ حرفی برای گفتن نداشت که شاید مهران احمدی به کمک نویسنده‌ای توانمندتر در آثار بعدی خود بتواند این نقص‌ها را برطرف کند.

حمید خرمی: هویت مصادره پوچ و بی‌مایه است. علت این بی‌مایگی نیز در فقدان ادبیاتِ ماقبل نمایش کمدی مثل رمان و نمایشنامه و…در سینمای ایران است.

سیدعلاء سیادت : فیلم از رنگ و تصویر و ریتم خوبی برخوردار است اما مهمترین نقطه کارگردانی یک فیلم به خصوص در ژانر طنز روایت قصه و ایجاد موقعیت های طنز است. اما مصادر به شدت در این زمینه ضعف دارد .