ساناز رمضانی: «آزاد به قید شرط» با مطرح کردن چالشی حقیقی در مورد تنگناهایی که قانون در مورداجرای عدالت دارد، دست روی نکته‌ای اساسی می‌گذارد؛ اما نتیجه فیلم هیچ اثربخشی به همراه ندارد.

محمد بویری: مشکل اصلی این فیلم، در فیلمنامه آن به چشم می‌خورد. اول از همه پراکندگی بیش از حد روایت و داستان و بعد از آن تئاتری بودنش! شهابی کارگردانی است که او را با دغدغه‌های اجتماعی می‌شناسیم و در این حیطه اثبات شده است، اما این کافی نیست.

دانیال امیرحسینی: آزاد به قید شرط، ادعای نئورئالیستی شهابی را با زیر ذره‌بین بردن یک موقعیت ملتهب و لرزان انسانی، البته به دور از هرگونه سیاه نگری مرسوم فیلم‌های به ظاهر هنری این دوران، و در هر شکل متاثر از قوانین بنیادی جامعه معاصر ایرانی به بار می‌نشاد.

محمدحسین قلی‌پور: آخرین ساخته حسین شهابی اثری قابل دفاعی است که نظر مثبت مخاطبین و منتقدان را به خود جلب خواهد کرد. اثری که همه اجزای آن در چارچوب تعاریف سینمایی جا می‌گیرد و به خوبی می‌تواند بدون قربانی کردن اثر، اشارات فرامتنی خود را به بیننده القا نماید.

محمدصادق باطنی: خیلی از اوقات بر عکس آنچه فیلمساز اراده کرده است، احساس برانگیزترین لحظه های فیلم، جز خنده‌هایی تمسخرآمیز واکنش دیگری در مخاطب ایجاد نمی‌کند.

پوریا دارابیان: اتفاقی که آن قدر در جای جای اثر تکرار می‌شود که نه تنها موجب خستگی و کسالت مخاطب می‌شود بلکه از جایی به بعد حالت هجو به خود گرفته و در برابر این همه زیاده‌گویی، مخاطب را به خنده وا می‌دارد!

امیر اهوارکی: قصه به خوبی روایت می‌شود بجز انتهای فیلم که گویی به سبب اتمام وقت، فیلمساز ناچار شده است کلاف سر در گم فیلم را جمع کرده و نقطه‌ای بر پایان قصه‌اش بگذارد.

سید سعید هاشم زاده: کارگردان هم ما را در همین نادانستگی قرار می‌دهد و فیلم را بدون پایان تمام می کند با پیش فرض‌هایی که به شاید قرار است به مخاطب بگوید: همه چیز درست میشود! اما این سینما نیست

امیر ارسلان صمدزاده: در کل آزاد به قید شرط را نه می‌توان فیلم بی‌هدف و سرگرم کننده دانست که خود هدفی قابل احترام لااقل برای مخاطبش دارد، و نه فیلمی اجتماعی و مردمی که از جامعه و مردم و مشکلاتشان برخواسته باشد.