مصطفی مرشدلو: فیلمی فاقد بُعد فکری و اندیشگی جدی بوده و حداکثر در حد غرولندها و غرغرهای متداول در سطح جامعه باقی می‌ماند و به فراتر از آن نمی‌رود و هیچ ایده روشنی برای برون رفت از وضعیت آشفته‌ای که ترسیم می‌کند نداشته و در نهایت با یک انتحار وادادگی خود را فریاد می‌زند.

یاسمن خلیلی‌فرد: دیگر دوره‌ی جمع کردن ستارگان و آوردن صحنه‌های رقص و آواز برای پرفروش کردن فیلم‌ها تمام شده و مخاطبی که آثار موفق سینمای ایران را تماشا کرده است با چنین المان‌هایی راضی نمی‌شود.

جبار آذین: «آشوب» هم مانند دیگر آثار رایج شبه خنده‌دار سینمای ایران با سوء استفاده از نیاز مخاطب به خنده و شادی و سرگرمی تولید و اکران شده و فاقد هرگونه امتیاز و ارزش داستانی، سینمایی و بازیگری است و از سینمای سالم اجتماعی و کمدی فاصله بسیار دارد.

رضا رستگار: فیلمی با آواز‌های هندی، درام‌های ضعیف ایرانی و کمدی کلاسیک آمریکایی دانست که می‌تواند در نبود فیلم‌های فاخر و کمدی‌های قوی، مخاطب تشنه به طنز را صرفاً ساعتی سرگرم کند و سپس از خاطره‌ها پاک شود و به بایگانی ذهن‌ها بپیوندد.