احسان زیورعالم: علیرضا فرید برای خلق یک اثر متفاوت و کمتر کار شده در سینمای ایران به نظر نیم‌نگاهی به سینمای آمریکا در شق‌های مختلف داشته است. از سوی فضا و اتمسفر فیلم به شدت وامدار سینمای مستقل آمریکاست. سکوتهای طولانی، بدون موسیقی متن، آوای برخورد چرخها بر ریلها و سعی بر طبیعی نشان دادن نور، همگی یادآور فیلمی چون «نبراسکا» است.

میثم کریمی: خنده‌های آتوسا فاقد قصه است و شخصیت‌های سرگردانی دارد که داخل کوپه‌های قطار حضور دارند و اصولا هیچکاری هم برای انجام دادن ندارند. این افراد قصه را پیش نمی‌ برند و رفتارهایشان که تیپ کامل است.

مرتضی اسماعیل‌دوست: نگاهی به سیمای «خنده‌های آتوسا» داشته باشیم پی خواهیم برد که شمایلی به هم ریخته و فضایی سطحی در برابر داستانی قرار گرفته است که به ظاهر می‌خواهد معمایی باشد با کمی ته مایه‌های سیاسی و نگاهی از زندگی دوگانه مردمانی که در برزخ رفتن و ماندن گرفتار مانده‌اند.